[1] Miłość to także troska o to co in­ne w dru­gim człowieku...

Każda dziewczyna marzy o tym, by skończyć osiemnaście lat. Wtedy otwiera się przed nią świat, o jakim marzy i śni nocami. Wydawać by się mogło, że wkraczając w wiek pełnoletności można wszystko. Nikt jednak nie zdaje sobie sprawy, jak ciężkie życie prowadzą dorośli.

            Ja również czekałam na ten upragniony dzień. Kiedy w końcu nadszedł, zrozumiałam jak bardzo chciałabym cofnąć czas i znów być czternastolatką. Otrzymując dokument tożsamości, potwierdzający moją pełnoletność otworzyła się dla mnie nowa droga, którą nie koniecznie powinnam iść. Jednak wolałam ruszyć do przodu niżeli pozostać w miejscu. Dom przestał być już moim domem. Z resztą, skąd pewność, że kiedykolwiek nim był? Nie zaznałam matczynej troski, ani opieki ojca. Nie doczekałam się też rodzeństwa. Najwyraźniej nie było mi to pisane.

            W sierocińcu zasady były proste: przetrwali tylko najsilniejsi. Nie było mowy o tym, by zostać tam chociażby minutę dłużej. Nigdy nie lubiłam tego miejsca. Nikt nie chciałby trafić do sierocińca, a ja mieszkałam tam całe życie. Nikt mi nie wytłumaczył, dlaczego moi rodzice mnie tu zostawili. Czy miałam w ogóle rodziców? Nie wiedziałam tego. Przychodziły takie dni, gdy zastanawiałam się nad własną matką. Jak wygląda, co robi i czy żyje. Bywały takie dni gdzie jej nienawidziłam za wszystko i za nic. Nie chciałam jej szukać. Skoro całe życie byłam dla niej obojętna, to dlaczego w wieku mojej pełnoletności miałabym rozpocząć poszukiwania osoby, która powinna być dla mnie wszystkim, a jest niczym?

I tak trafiłam do Larrego – siwego, łysiejącego mężczyzny, który postanowił się mną zaopiekować. Dał mi dach nad głową, ciepły posiłek oraz rodzinę. Wielką rodzinę, składającą się przeważnie z samych kobiet. Chciał tylko jednego w zamian, a ja się na to zgodziłam. Dostawałam pieniądze, drogie ciuchy, można by rzec, że miałam wszystko, o czym marzyłam będąc w domu dziecka. Brakowało mi tylko jednego: szacunku do samej siebie.

            -Myślisz, że będzie na jutrzejszym występie?

            -Niby kto?

            -Jackson! A, któż by inny?

Vera poruszyła się niespokojnie na krześle, wpatrując w swoje odbicie w lustrze. Jej kręcone, długie włosy spoczywały na cherlawych ramionach, zasłaniając pucą twarz.

            -Nie uważasz, że jest za stary dla ciebie?

            -Larry też jest stary.

            -Myślę jednak, że to wielka różnica – stwierdziłam czesząc swoje brązowe włosy. – Sprzedałaś się za marny bukiet kwiatów i czekoladki, które zapewne kosztowały mniej niż moja spinka do włosów.

            -Nieprawda! – Oburzyła się, robiąc złośliwą minę. Kiedy się złościła, jej policzki od razu stawały się różowe, jakby w środku niej, aż się gotowało. – Codziennie się sprzedajemy i jakoś nie masz z tym problemu.

            -Słuchaj to, że pokazujemy siebie i swoje ciała na występach nie oznacza, że mamy się sprzedawać za czekoladki.

Vera miała zamiar coś odpowiedzieć, jednak niedane było jej dojść do słowa. Naszą rozmowę zakłóciła Courtney, która bez pardonu weszła do pomieszczenia, siadając obok na kozetce. Obie umilkłyśmy i odmaszerowałyśmy do najdalszego kąta w garderobie. Nie wiedzieć, czemu ta dziewczyna o krótkich, kręconych włosach koloru niczym karmel, siała postrach. Nie odzywała się do nikogo, nigdy nie jadła z nami kolacji, ani też nie miała wspólnych występów. Stażem była od nas starsza, bardziej doświadczona niż każda inna dziewczyna w Bers Soft. Jej ciemna karnacja mówiła, że jest mulatką. Dyskutowałyśmy już na ten temat z Verą, jednak nigdy nie doszłyśmy do wniosku, czy jest ciemnoskóra, czy nie. Była nijaka, jednak to właśnie ona zgarniała największe brawa. To o nią pytali ludzie i to właśnie jej się spodziewali każdego sobotniego wieczora. Była najjaśniejszą gwiazdą estrady, która przynosiła Larremu spory zysk.

            Po obiedzie każda z nas siedziała w pokoju i stroiła się do pokazu. Zewsząd słychać było powrzaskiwania Jenny, która w zwyczaju lubiła zwracać na siebie uwagę. Nigdy nie rozumiałam Larrego, dlaczego trzymał takie beztalencie jak ona. W Sofcie było o wiele więcej ładniejszych dziewczyn, które potrafiły się wykazać. Najwidoczniej Jenna miała głęboko ukryty talent, który bardzo spodobał się naszemu opiekunowi. Pytanie tylko, jaki to był talent i czy przyciągał klientów?

            -Posłuchaj, rozmawiałam z Larrym i zgodził się.

            -Na co? – Zapytałam zdezorientowana. Moja przyjaciółka niemal co wieczór

wyskakiwała z jakimiś niestworzonymi pomysłami. Czasem bałam się nawet zapytać, co siedzi w tej blond głowie.

-Zgodził się na wypad z Jacksonem. Oczywiście za kasę, ale to przecież nie problem.

-Czekaj – stanęłam wryta, zastanawiając się, co jej odbiło. – Masz zamiar jechać do niego, do domu?

-A, co w tym dziwnego?

-To, że Jackson jest naszym klientem, a klientów przyjmujemy w klubie.

-Larry się zgodził – rzuciła niedbale przekładając nogę na nogę. Aż uderzyłam się w czoło, z jej bezgranicznej głupoty.

-Vera, ty chyba postradałaś zmysły. Ten człowiek ma 42 lata. Bez problemu mógłby być twoim ojcem.

-Zawsze chciałam przelecieć tatusia – zachichotała, podskakując na krześle.

Nie mogłam uwierzyć, że Larry się na to zgodził. Ciekawa byłam, ile ten cały Jackson musiał mu zapłacić. Oferta na pewno przebiła stawkę, w innym wypadku nasz opiekun nie pozwoliłby na coś takiego. Zawsze wszystko odbywało się tutaj, w Bers Soft. W razie jakichkolwiek kłopotów miałyśmy ochronę. Kenny oraz Jared nigdy nie pozwoliliby stało się nam coś złego. Byli jak starsi bracia, których nigdy nie miałam.

-Co takiego jest w domu Jacksona, czego nie ma tutaj?

-No nie wiem, wanna z hydromasażem, ogromny basen… Już wiem! Łóżko z

baldachimem!

-Ty tania dziwko!

-Nie tania, sporo zapłacił – uśmiechnęła się, zamieniając moją obelgę w żart.

Vera zawsze miała poczucie humoru, którego mi czasem brakowało. Czasem jednak myślałam, że to tylko zasłona dymna przed tym, co kryje w środku. Kiedy przybyłam do Larrego, ona już tu była. Jako pierwsza pomogła mi stanąć na nogi i oswobodzić się z sytuacją. Po krótkim czasie dowiedziałam się, że uciekła z domu mając 13 lat. Jej ojciec był alkoholikiem, który lubił używać przemocy. Matka była nie lepsza. Nic więc dziwnego, że uciekła z domu i postanowiła żyć na własny rachunek. Tułała się po świecie, była nawet tirówką. Sprzedawała się tanim kosztem obleśnym kierowcą samochodów dostawczych, którzy czasem nawet nie płacili. Pewnego dnia spotkała Larrego, który zaproponował jej dokładnie to samo, co mnie. I tak zostało do tej chwili. Miałyśmy wybór. Mogłyśmy tańczyć przed zagorzałymi mężczyznami, którzy ślinią się na nasz widok, albo żyć własnym życiem i nie wiedzieć, jaką obrać ścieżkę życiową. Nikt nigdy mną nie kierował, nikt nie interesował się moim życiem. Nie miałam nad sobą opiekuńczej matki, która chciała żebym została lekarzem czy prawnikiem. Sama decydowałam o swoim życiu, dlatego czasem podejmowałam niemądre decyzje. Jedną z nich było wstąpienie do Bers Soft – klubu tańca erotycznego dla panów oraz usług matrymonialnych.

-Ivi, ja tego chcę – poczułam jej lodowatą rękę na swojej dłoni. Szybko ją strzepnęłam i pomaszerowałam do okna. Słońce już zachodziło, co oznaczało, że wkrótce w Bers Soft zjawią się goście. W tym czasie my będziemy miały sporo roboty. I już współczułam innym dziewczyną, które będą miały jej jeszcze więcej. Na całe szczęście ja tylko tańczyłam. Nie sprzedawałam swojego ciała jak inne dziewczęta.

Zaczęłam przebierać ciuchami w szafie, aż w końcu natrafiłam na zielony kostium, mieniący się brokatem. Gdy miałam go na sobie po raz pierwszy, byłam bardzo skrępowana. Nie chciałam pokazywać się publicznie, a już na pewno nie w tak skąpym stroju. Zdawało mi się, że moje ciało nie ma odpowiednich proporcji ani walorów. Jednak oklaski po występie upewniły mnie w tym, że jestem dobra. Cholernie dobra.

-Co o tym myślisz? – Spytałam stając w stroju przed Verą.

-Boże, pamiętam jak miałaś go pierwszy raz na sobie – westchnęła, przykładając sobie ręce do ust. Speszyłam się na samo wspomnienie owego dnia. Tuż po brawach poznałam Jenne, która była na tyle sympatyczna, że pożyczyła mi potknięcia lub jakiejś wpadki. Gdyby nie moja determinacja oraz to, że wychowałam się w sierocińcu, popadłabym w rozpacz. Jednak bidul nauczył mnie wytrwałości, nakazał walczyć o swoje i nigdy się nie poddawać.

-Dziewczęta, czas na pokaz

W progu stanęła Margarett. Wysoka kobieta o pełnych ustach i talią osy klasnęła w dłonie, a my jak na baczność ruszyłyśmy za nią.

Z każdego pokoju wychodziły inne dziewczyny ubrane w przepiękne fatałaszki.

Wszystkie traktowałyśmy Margarett jak własną ciotkę, która służyła mądrą radą. Nikt

tak naprawdę nie wiedział, ile miała lat, choć obstawiałam koło czterdziestki. Margarett była niczym prawa ręka Larrego, który i tak rzadko pojawiał się w rezydencji. A jeśli już był, to zamykał się w swoim pokoju z dziwnymi typami i nie wychodził. Nie obchodziło nas to, co tam robił. Dla każdej z nas ważny był występ, który miał przyciągnąć widzów z wypchanymi portfelami.

            Cały pokaz otwierała Isabell, która zaraz potem znikała za drzwiami czerwonego pokoju. Większość dziewczyn zaciągała tam swoich klientów. To, co działo się w tych pomieszczeniach, tam pozostawało. Liczyły się tylko pieniądze po wspólnie spędzonej godzinie, które od razu trafiały do Larrego na biurko. Ufałyśmy mu bezgranicznie, więc nie bałyśmy się o nasze zyski. Kiedy poprosiłyśmy o pieniądze, zawsze je dostawałyśmy. Niezależnie od kwoty, w granicach rozsądku oczywiście.

            Spocona, a zarazem zadowolona zeszłam ze sceny, słysząc salwę wiwatów i braw. Wiedziałam, że taniec się wszystkim podobał. Długo ćwiczyłam, by stać się tak dobrą „tancerką”.

            -Wrócę nad ranem, nie czekaj na mnie.

            -A, co z występem?

            -Courtney ma drugi układ. Trzymaj się – Vera pocałowała mnie w policzek i zniknęła za drzwiami klubu. Oparłam się o filar, wzdychając przeciągle. Nie mogłam pojąć, po co ona to robi.

Podczas imprezy zakradłam się do biura szefa. Musiałam z nim porozmawiać na temat Very. Siedział jak zwykle w swoim skórzanym fotelu sącząc whisky i paląc cygaro. O dziwo, był sam.

-Larry, musimy pogadać o Verze.

-Nie zaczynaj, sama chciała jechać.

-Ale czy to bezpieczne? Nikt jej nie obroni gdyby coś się działo – zaszlochałam łapiąc się ostatniej deski ratunku. Larry przybrał poważny wyraz twarzy. Kilka bruzd pojawiło się na jego czole.

-Wie, że jest zdana na siebie. Poza tym, nie oceniajmy zbyt pochopnie pana Fort ‘a. Znam go już trochę – zapewnił mnie, jednak to wciąż było za mało. Ta idiotka mogła się wpakować w jakieś problemy przez swoją głupotę. Zawsze chroniłyśmy siebie nawzajem, więc logiczne było to, że będę się stawiać. Verze nie było sposób przemówić do rozumu jednak sądziłam, że z Larrym pójdzie mi o wiele prościej. A skoro i Larry nie był do ugięcia to oznaczało, że Jackson Fort musiał zapłacić podwójnie. Pytanie tylko, dlaczego tak bardzo mu zależało?

-Myślałam, że się o nas troszczysz – oskarżyłam go, zakładając ręce na piersi. Larry miał złotą cierpliwość, więc mogłam spróbować negocjacji. W gruncie rzeczy zawsze bardziej logicznie podchodziłam do problemów i starałam się unikać przemocy. Owszem, mieszkałam w domu publicznym, ale wcale nie traktowałam siebie jako prostytutki. Miałam klasę, trzeba było mi to przyznać. Starałam się nie przeklinać, choć czasem nerwy każdego ponosiły. Pomijając występy ubierałam się całkiem normalnie, jak na każdą dziewczynę przystało.

-Sugerujesz, że postąpiłem nieodpowiedzialnie puszczając ją samą?

-Dokładnie tak – zmarszczyłam brwi, by uwierzył w moją złość. Już widziałam,  jak ściąga brwi i robi się czerwony na twarzy. Nie spodobała mu się moja postawa.

-Nie zapominaj, że wszystkie jesteście moje i mogę decydować o waszym losie.

Dałem ci wolną wolę, którą wykorzystałaś. Więc proszę, nie przekraczaj granicy, której i tak nie przekroczysz nigdy.

           

Zdecydowanie przegięłam mówiąc te słowa. Nadszarpnęłam jego nerwy i mimo spokoju, jaki zachował na twarzy, czułam jego wściekły ton głosu. Wycofałam się z pola walki opuszczając pokój Larrego.

            Nazajutrz oczekiwałam przybycia Very. Chodziłam z kąta w kąt, pstrykając paznokciami jak głupia. Pomału odchodziłam od zmysłów. Jeszcze nigdy żadna dziewczyna nie opuściła rezydencji sama, dlatego tak bardzo się bałam. Vera była naiwna, wierzyła we wszystko, co się jej powie. Dlaczego Larry nie sprawdził tego gościa? Dlaczego pozwolił opuścić jej rezydencję? Wciąż zadawałam sobie pytania bez odpowiedzi. Krzątałam się w kółko, gdy nadeszło południe. A po Verze nie było ani śladu. Co gorsza, nikogo to nie obchodziło. Próbowałam rozmawiać z Margarett jednak i ona mnie zbywała. Wszystko wyglądało dziwnie podejrzanie. Czemu nikt nie przejął się jej zniknięciem? A może to ja histeryzowałam? Może wyolbrzymiałam sprawę? Nieprawda, tu dzieje się coś nie tak, pomyślałam natychmiast. We własnych domysłach upewniał mnie telefon, na który próbowałam się dodzwonić od rana. A ona nie odbierała.

-Musimy natychmiast tam jechać – wtargnęłam do pokoju Larrego bez

pukania. Nie obchodziło mnie to, co sobie pomyśli. Tu chodziło o bezpieczeństwo mojej przyjaciółki. Miałam tylko ją. Była mi jak siostra, więc się martwiłam. Larry złożył ręce w pacierz, wzdychając leniwie. Pewnie miał mnie już po dziurki w nosie i marzył, abym wreszcie się zamknęła. Ale ja nie zamierzałam odpuścić. Poza Verą nie miałam nikogo, nie mogłam znów zostać sama.

-Czy ty kiedyś nauczysz się pukać?

-Przepraszam – wydukałam szybko, podchodząc do jego biurka. – Vera

powiedziała, że będzie z samego rana. Mamy już południe.

-Ivi, odpuść sobie. Twoja przyjaciółka świetnie się bawi, a ja pobieram kasę za

każdą godzinę.

-Więc to tak? – Niemal wybuchłam, gdy mi o tym powiedział. Chodziło o kasę,

jakież to prostackie. Dlatego Larry był taki spokojny.

-Wiem, jaka ona jest. Zadzwoniłaby do mnie, a nawet nie odbiera. Coś się stało.

-Niby, co? Zgwałcił ją? – zironizował, podchodząc do okna. No tak, nie mógł

tego zrobić. Prawda była taka, że dziwki nie da się zgwałcić, jeśli się zapłaci. Niestety, taką ponosiłyśmy cenę za przyjemności.

-Larry – odparłam łagodnie, zmieniając taktykę. – Proszę, wyślij tam chociaż

Jareda.

-Nie ma mowy. Skończyłem temat. – Siwy mężczyzna zasiadł na swoim

skórzanym fotelu i odpalił cygaro. Przegrałam. Wyglądało na to, że wszystko musiałam załatwić sama, po swojemu.

-Dasz mi trochę kasy?

-Po co? – Spojrzał na mnie spod byka, jakby coś podejrzewał. Nie był głupi.

Doskonale wiedział, że sama wybiorę się do mieszkania Jacksona.

-Kupię sobie nową sukienkę. To dasz? – Larry wyciągnął z kieszeni zwitek

pieniędzy i rzucił na stół.

-Jeśli się dowiem, że byłaś u Fort ‘a, to spotka cię nie miła kara – ostrzegł mnie. Pokiwałam głową zgarniając kasę z biurka i wyszłam z pomieszczenia. Nie

przejęłam się jego groźbą. O mnie za mnie, mogłam nawet głodować przez tydzień, a i tak postawiłabym na swoim.

Wsiadłam do czerwonego autobusu, który zawiózł mnie do danego miejsca. Jackson Fort mieszkał w dzielnicy willowej. Był grubą rybą wśród ludzi show-

biznesu. Zawsze zastanawiałam się, dlaczego tacy ludzie zdradzają swoje żony. Czy przez nawał pracy one ich zaniedbywały? Chyba nigdy tego nie pojmę.

           

Bez problemu dostałam się za ogrodzenie, wprost do ogródka. Nie miałam zamiaru wchodzić do środka, w końcu miałam pozostać niezauważona. Ukryłam się w gęstych zaroślach, które rosły tuż pod oknem dwupiętrowego domu. Stamtąd miałam doskonały widok na wszystko, co działo się dookoła. Zaglądnęłam przez okno w głąb mieszkania, szukając wzrokiem przyjaciółki. Byłam tak skoncentrowana, że nie zauważyłam dość istotnej rzeczy. W krzakach plątało się mnóstwo małych robaków. Pech chciał, że wdepnęłam w ich gniazdo, więc nie minęła chwila, a zostałam oblężona przez coś śliskiego. Z wrzaskiem wyskoczyłam na ścieżkę i zaczęłam się wszędzie drapać.

-Ivi? – Dobiegł mnie znajomy głos. W mgnieniu oka zapomniałam o wstrętnych robalach i porwałam Verę w ramiona.

-Boże, ty żyjesz, nic ci nie jest!

-A, co by mi miało być? W ogóle, co ty tu robisz? – Moja przyjaciółka stanęła jak wryta, z podejrzaną miną. Skruszyłam się, spuszczając głowę w dół.

-Miałaś wrócić nad ranem – wymamrotałam.

-Wiem, kiedy miałam wrócić. Trochę się przedłużyło. Szpiegowałaś mnie?

-Nie, skądże znowu! Martwiłam się – odparłam wyrzucając karty na stół. Poczułam się głupio. Wyszło na to, że martwiłam się niepotrzebnie. Vera świetnie się bawiła i przy okazji zgarniała świetną kasę, a ja wyszłam na histeryczną idiotkę.

-Wybacz, że się nie odezwałam, Bateria mi padła, sama rozumiesz.

-To ja już może sobie pójdę.

-Tak będzie najlepiej. Jackson pewnie mnie już szuka – rozejrzała się po całej okolicy, po czym położyła mi rękę na ramieniu. – Iv, nie martw się. Nic mi nie jest. –

Pokiwałam głową i zawróciłam w powrotną stronę. Jak zwykle wyszłam na

przewrażliwioną. Och Ivi, jesteś chora!

            Zrezygnowana i skruszona ruszyłam do najbliższego sklepu. Musiałam przecież kupić sukienkę, aby uśpić czujność Larrego.

***

Na razie tyle. Jak się podoba pierwszy rozdział? Proszę, piszcie!