[2] I ten strach w oczach dziec­ka, gdy trzy­ma w dłoniach cały świat . Bo za szyb­ko ka­zali dorosnąć.

           

Patrząc na zegarek weszłam do pierwszego, napotkanego sklepu. Po całej akcji szukania Very czułam się przybita i nie miałam ochoty na zakupy. Musiałam jednak kupić jakiś ciuch, w innym wypadku Larry nabrałby podejrzeń. Wiedziałam, że prędzej czy później sprawdzi moje alibi, a ja musiałam je mieć. Niestety Larry taki już był. Nie ufał nam i często wysyłał za nami szpiegów, aby sprawdzili co robimy. Miałyśmy dość ograniczone pole manewru. Larry wiedział wszystko. To z kim śpimy, co jemy na śniadanie i jak wyglądamy. Taką ponosiłyśmy cenę za życie w luksusie. Kiedy weszłam do sklepu w oczy rzuciła mi się czerwona, elegancka sukienka. Zupełnie nie w moim stylu, zbyt efektowna i za bardzo długa. Nie chciało mi się jednak niczego szukać, więc po prostu ją przymierzyłam. Leżała idealnie, choć wcale mi się nie podobała. Nie marząc jednak o niczym innym, jak o własnym pokoju kupiłam sukienkę i wyszłam ze sklepu.

           

            Wieczorem wróciła Vera. Jej podekscytowanie niemal przyprawiało mnie o mdłości, choć nie mogłam nic z tym zrobić. Zrezygnowana położyłam się na łóżku, wysłuchując opowieści przyjaciółki. Po pół godzinnym, wyczerpującym monologu do pokoju wpadł Larry z niezwykle ciekawą miną. Uśmiechnął się łobuzersko podchodząc do mnie. Nie musiał nic mówić, abym wiedziała, o co chodzi. Wyciągnęłam z szafy sukienkę, na której była jeszcze metka i rzuciłam w jego stronę.

            -Ładna – określił, po czym wyszedł z pokoju bez słowa. Poczułam na sobie pytające spojrzenie Very.

-No, co?

-O, co chodziło? – Uśmiechnęłam się niewinnie, tłumacząc jak wymknęłam się z rezydencji. Cóż, może i nie był to mój najlepszy pomysł, ale przynajmniej miałam dobre chęci.

            Niewiele dni minęło od ostatniego wypadu Very, a ona już szykowała się na następny. Chodziłam na nią naburmuszona myśląc, że to coś zmieni. Niestety, nie tylko Vera czerpała korzyści ze spotkania z Jacksonem. Larremu również bardzo zależało na ich „randkach”, zwłaszcza płaconych podwójnie. Każdy miał z tego satysfakcję, oprócz mnie oczywiście. Chodziłam nadąsana na cały świat, a na domiar wszystkiego złego Jenna stała się jeszcze bardziej upierdliwa niż była. Nie miałam pojęcia, co ją ugryzło, choć mogłam się tylko domyślać, że była zazdrosna. Bo która dziewczyna z Bers Soft nie chciałaby dostawać dwa razy więcej kasy, za tą samą pracę?

            -Wychodzisz?

            -Tak, mam spotkanie biznesowe – odparł, nakładając na siebie marynarkę. Pocałował mnie w czoło, jakbym była jego córką i wyszedł. Uśmiechnęłam się łobuzersko, szykując sobie w głowie plan. Kiedy Larry paplał coś o spotkaniu biznesowym wiadomo było, że nie wróci prędko. Byłam z tego bardzo zadowolona, więc czym prędzej pobiegłam do swojego pokoju. Very już nie było. Od południa pindrzyła się przed lustrem na kolejne spotkanie z obślizgłym Jacksonem. Później widziałam, jak Jared zawoził ją samochodem. Na pewno będzie się świetnie bawić, o ile to „coś” można nazwać zabawą.

            Z biurka wyciągnęłam swoje oszczędności, które schowałam szybko do kieszeni. Umalowałam się i po kryjomu opuściłam rezydencję. Na całe szczęście nie miałam dziś żadnego pokazu, więc mogłam spokojnie wyjść, nie obawiając się niczego.

            Ruszyłam na przecznicę Św. Angusa, gdzie mieścił się klub o nazwie „Garden”. Szczerze mówiąc, podsłuchałam rozmowę telefoniczną Very z Jacksonem, skąd wiedziałam gdzie będą tego wieczoru. Miałam zamiar na własną rękę pilnować przyjaciółki. Jakoś nie ufałam nadzianemu gościowi. Coś mi w tej sprawie naprawdę śmierdziało, a ja musiałam dowiedzieć się, co.

Ulica była zupełnie pusta i ciemna, jakby całe miasto opętał mrok. Było spokojnie, za spokojnie. Wiedziałam, że od Św. Angusa dzieli mnie jeszcze kilka przecznic, dlatego przyśpieszyłam kroku. Wtem poczułam, jakby ktoś był za mną. Słyszałam czyjś oddech, oraz kroki niosące się echem po pustej ulicy. Krew zmroziło mi w żyłach, a włoski na karku zapewne stanęły dęba. Powoli, jak gdyby nigdy nic odwróciłam się do tyłu. Moje oczy zarejestrowały miasto otulone nocą. Parę latarni, które świeciły ostatkiem sił oraz przepełnione kubły na śmieci. Wszystko wyglądało normalnie, a jednak coś sprawiło, że czułam dreszczyk emocji.

-Opamiętaj się Iv – mruknęłam do siebie, ruszając dalej. Przecież musiałam dotrzeć na miejsce. Vera nie mogła być sama, nie z nim – myślałam gorączkowo, przyśpieszając kroku.

Znów skręciłam w kolejną przecznicę i po raz kolejny tej nocy miałam wrażenie, że ktoś mnie śledzi. Zignorowałam jednak instynkt, gnając dalej chodnikiem. Wyobraźnia musiała płatać mi figla. Jednak, gdy usłyszałam za sobą jakiś łoskot, zamarłam.  Znów spojrzałam za siebie, by w końcu przegonić swoją wyobraźnię. Spodziewałam się tego samego widoku, co parę minut temu. I wtedy pożałowałam.

Był tam. Stał na środku ulicy, uśmiechając się. To nie był uroczy uśmiech, prędzej przypominał szaleńca. Ubrany w ciemne spodnie oraz czarny polar szczerzył zęby w moją stronę. Chyba nawet coś mówił, jednak nic nie słyszałam. Serce podskoczyło mi do gardła i zaczęło łomotać jak szalone. Czym prędzej rzuciłam się do ucieczki, nie myśląc o niczym innym jak o przeżyciu. Chciałam przecież żyć, byłam jeszcze młoda. Zdecydowanie za młoda, by skończyć w łapach mordercy. Biegłam na ślepo, nie patrząc nawet na drogę. Św. Angusa minęłam już dawno temu. Mogłam się tam zatrzymać, wbiec do środka i błagać Jacksona o ocalenie. Jednak wolałam się nie upokarzać.

Do licha, jeśli czegoś nie wymyślę, to zginę! – Przemknęło mi przez myśl. Przestępca wciąż mnie gonił. Nie wiedziałam nawet, czy to rzeczywiście przestępca. Równie dobrze mógł chcieć pożyczyć parę drobniaków albo ognia. Nie miałam jednak zamiaru się zatrzymać i zapytać, czy przypadkiem czegoś nie chce. Tak czy siak normalny chłopak dałby sobie spokój, a nie latał za mną jak głupi po całej dzielnicy. Zatem to wszystko tłumaczyło. Był zły, okrutnie wstrętny psychopata, który miał wobec mnie czarne myśli. Jedynym ratunkiem było wbiec gdzieś, gdzie będzie sporo ludzi. Ciężko jednak znaleźć takie miejsce o północy. Nie żyłam w Vegas, gdzie miasto dopiero nocą budziło się do życia. Seatle może i było duże, może i też tętniło życiem nocnym, jednak nie na tych ulicach. Musiałam szybko coś wymyślić, bo napastnik niemal deptał mi po piętach.

I wtedy zauważyłam jakiś bar. Niczym dar od niebios świeciło się tam światło, będące moim zbawieniem. Wbiegłam do środka, by następnie wmieszać się w tłum ludzi. Lokal był mały, pod sufitem kłębiło się mnóstwo dymu tytoniowego. Na malutkim podeście grał jakiś zespół, rockową piosenkę. Tłum bujał się do taktu muzyki. To był raj, moje ocalenie. Wśród nieznajomych mi osób czułam się bezpieczna. Przestępca przecież nie mógł zaatakować mnie na oczach tylu ludzi. Stanęłam gdzieś w kącie obserwując uważnie lokal. Czerwona tapeta w dziwaczne wzory niemal odchodziła od ściany. Z sufitu zwisały długie lampy, świecąc przyciemnionym światłem na parę stołów bilardowych, upchniętych po drugiej stronie. Pod ścianą siedzieli ludzie w stolikach, uprawiając hazard. Nie miałam pojęcia, co to za klub.

Moje oczy powędrowały na niewielki drewniany podest, gdzie grało trzech chłopaków. Jeden na perkusji, drugi na gitarze, a trzeci śpiewał. Jego twarz była napięta od emocji, jakie wyzwalała piosenka. Poruszał się dość spokojnie, zamykając czasem oczy. Wczuwał się w muzykę. I choć nie do końca mi się podobała, zaczęłam przytupywać nogą. To był błąd. Kompletnie straciłam głowę wsłuchując się w mocny głos piosenkarza, że zapomniałam o przestępcy.

-Nie krzycz, a nic ci się nie stanie. – Usłyszałam za sobą. Poczułam czyjąś zimną dłoń na swoim ramieniu. Nie miałam odwagi się odwrócić. Serce niemal podeszło mi do gardła, gdy opuszczałam lokal wbrew swojej woli. Ostatnie, co zauważyłam, to rockowego chłopaka, który kłaniał się publiczności.

Mogłam się szarpać, zacząć wrzeszczeć, bić lub próbować się wyrwać, a nie uczyniłam nic. Wiedziałam, że jest ode mnie silniejszy, szybszy i sprytniejszy. Zawlókł mnie na tyły klubu, gdzie nikogo nie było. Mocno popchnął sprawiając, że upadłam na stertę śmieci. Wiedziałam, co za chwilę nastąpi. Gwałt. Nigdy nie uprawiałam seksu, gdy tego nie chciałam. Można by się zdziwić na takie słowa, choć były prawdziwe. Nie byłam dziwką. Nie sprzedawałam się za kasę jak inne dziewczyny w Bers Soft. Ja tańczyłam. Rozbierałam się przy rurze, ale nie byłam dziwką. Dlatego tak bardzo nie rozumiałam Very. Zastanawiałam się, co ona czuje, gdy jakiś mężczyzna przywiera ją całym ciężarem ciała. Ja w tej chwili czułam strach, obrzydzenie. Panika wdarła się do mojego umysłu powodując, że zaczęłam drapać napastnika gdzie popadnie. Ktoś zaczął krzyczeć. Po chwili zdałam sobie sprawę, że to z moich ust wydobywa się głośny wrzask. Kopałam, drapałam i piszczałam na przemian. Bezskutecznie. I kiedy czułam, że już nic nie zdołam wskórać, zaczęłam płakać. Jak małe dziecko ryczałam, kiedy on targał moje ubrania z dziką rozkoszą. Nic nie mówił, oblizywał się co chwilę, gdy wrzeszczałam. Byłam zdana na jego łaskę.

I nagle coś się wydarzyło. Poczułam wielką ulgę, jakby ktoś ściągnął ze mnie cały ten ciężar. Słyszałam wrzaski, odgłosy szarpaniny i wyzwiska. Nie otworzyłam jednak oczu. Za bardzo się bałam. Nie miałam pojęcia, co się dzieje wokół. Instynkt radził, bym wzięła nogi za pas i uciekała. Jednak strach był o wiele silniejszy niż mogło mi się wydawać. Czułam się upokorzona i poniżona. Jak jeszcze? Jakbym właśnie widziała czyjąś śmierć. Trzęsłam się ze strachu i choć nie widziałam nic, byłam niemal pewna, że kiwam się na boki.

-Nic ci nie jest? – Niczym echo dotarł do mnie ten męski głos. Po całym ciele przeszły mnie dreszcze.

-Możesz otworzyć oczy, już wszystko w porządku. Nic ci się nie stanie. – Miękki głos wdarł się do mojego umysłu, niemal przeszywając na wskroś. Wciąż byłam sparaliżowana strachem o własne życie, mimo to otworzyłam oczy. Zobaczyłam ogromne, białe adidasy, następnie ciemne spodnie i czarną, skórzaną kurtkę, by po chwili móc ujrzeć twarz wybawiciela. Miał lśniące, kruczoczarne włosy. Oczy posiadały magnetyczne spojrzenie, mina nie wyrażała niczego. Atletycznie zbudowana sylwetka nie była zbyt wielkich rozmiarów, jednak z pewnością powaliłaby nie jednego przestępcę.

-Nic ci nie zrobił ten łajdak?

-Wszystko w porządku – wykrztusiłam z siebie, wciąż kiwając się na boki. Mój wybawca kucnął naprzeciwko mnie, z zatroskaną miną.

-Co tu robiłaś o tej porze?

-Miałam spotkać się z przyjaciółką – skłamałam, telepiąc się. Po jakie licho miał wiedzieć, w jakim celu się tu znalazłam.

-O 3 w nocy? – Odparował zaskoczony. – Chodź, odwiozę cię do domu. Jesteś w szoku.

-Nic mi nie jest! – Warknęłam zestresowana. Nie chciałam, by mieszał się w moje sprawy.

-Dobrze, już dobrze – odparł nie zmieniając tonu. Wciąż był spokojny, pomimo moich wrzasków i zdenerwowania. – Zadzwonisz do niej w drodze powrotnej. A teraz

wskakuj.

Jego stanowczość oraz spokój na twarzy doprowadził mnie do granic możliwości. Dlaczego facetom wydaje się, że mogą nami rządzić? Przecież byłyśmy silniejsze. Wytrzymywałyśmy sto razy większy ból, chociażby przy porodzie. Dlaczego więc, do licha uległam i wsiadłam do tego volkswagena? Nie wiem co się stało, ale coś kazało mi tam wsiąść. Jakaś dziwna fala wstrząsnęła mym ciałem i nakazała usłuchać chłopaka.

-To jak, dzwonisz do niej?

-Wyślę jej sms ‘a – znów skłamałam, sięgając po telefon. Przecież Vera o niczym nie wiedziała. Co bym miała jej niby napisać?

Nieznajomy ruszył z miejsca, a ja opadłam na fotel. Wciąż byłam przerażona, jednak strach pomału znikał. Zaczęłam się zastanawiać, co by było, gdyby nikt nie przyszedł mi na ratunek. Czy przestępca zostawiłby mnie w tej stercie śmieci, czy może porwał gdzieś daleko, albo…

-Dokąd mam cię zawieźć?

-Słucham? – Wyrwana z paskudnych myśli kompletnie zapomniałam o kierowcy.

-Pytałem, gdzie mam jechać.

-Och, wybacz. Zamyśliłam się – jęknęłam, myśląc gorączkowo. Nie mogłam przecież powiedzieć mu, że mieszkam w rezydencji Larrego. Każdy znał ten klub. Był niczym Hugo Heffner i jego króliczki playboy ‘a. Doprawdy, nie zamierzałam się tym szczycić.

-Jedź na Green str.

-Ok – odparł tylko, zawracając pojazd. Drogę przebyliśmy w milczeniu, bo niby, co miałam mówić? Bardziej od nowo poznanego kolesia dręczyły mnie czarne myśli. A gdybym tak została zgwałcona? Co by się stało, gdyby ten facet mnie zamordował? Moje myśli szalały, a ja trzęsłam się ze strachu i przerażenia. Wyobrażałam sobie takie rzeczy, o których w życiu bym nie pomyślała. Do licha! Bardziej bezpieczna byłam w Bers Soft niż na ulicach Seatle. Kto by się tego spodziewał? Co za ironia.

-Jesteśmy – Samochód zatrzymał się przed białym domkiem z niebieskimi okiennicami. Westchnęłam z ulgą i wysiadłam.

-Dzięki za podwózkę i za to, że mnie uratowałeś – rzekłam zmieszana. Chłopak tylko się uśmiechnął, więc zaczęłam oddalać się od samochodu. Od Bers Soft dzieliła mnie raptem jedna przecznica, więc nie było tak źle. Tu przynajmniej nie musiałam bać się o napaść. Wszędzie kręcili się przyjaciele Larrego, którzy mieli na nas oko. Larry potrafił dbać o swoje interesy.

-Zaczekaj! – Usłyszałam, więc się zatrzymałam. – Jestem Josh – odparł, wyciągając rękę. Uśmiechnęłam się, zagryzając wargę.

-Iv Cartier – przedstawiłam się.

-Nie masz może ochoty na kubek gorącej kawy?

-Wybacz, mam chłopaka – odpowiedziałam szybko, przestępując z nogi na nogę. Nie chciałam go poznać. Może i wydawał się miłym, przykładnym chłopcem, może i był dobrą partią, lecz nie zamierzałam tego sprawdzać. Mogłyśmy mieć swoich ulubieńców, wielbicieli czy fanów, ale nie chłopaków. Do dziś pamiętam rozmowę z Larrym na ten temat:

-Dlaczego?

-Będzie cię nachodził, pilnował na każdym kroku i odciągał od pracy. Będzie zazdrosny o klientów.

Tak właśnie brzmiało jego wytłumaczenie. I miał rację. W dodatku, jaki chłopak zdrowy na umyśle umówiłby się ze striptizerką mieszkającą w domu publicznym?

-Słuchaj, dziękuję za uratowanie tyłka i te sprawy, ale na nic więcej nie licz.

-W takim razie – wyciągnął z kieszeni skrawek papieru, na którym zapisał swój

numer. Było to słodkie, a zarazem żałosne. – Jakbyś potrzebowała kogoś, kto uratuje ci tyłek, zadzwoń – Wręczył mi karteczkę i bez słowa wsiadł do samochodu, po czym odjechał. Zakpiłam pod nosem i ruszyłam do rezydencji.

Naprawdę nie rozumiałam facetów, byli dziwni. Raz pokazywali, czego chcą, innym zaś razem ukrywali swoje prawdziwe oblicze. Tak beztrosko przychodziło im rozmawiać o bzdurach, które dla mnie miały ogromne znaczenie. Potrafili też umiejętnie gardzić człowiekiem, gdy nie dostali tego, co chcieli. Pamiętam Ray ‘na z sierocińca. Był podłym samolubem, którego nic nie ruszało. Przyjaźniliśmy się, ale ta przyjaźń była tylko z mojej strony. On wiecznie coś chciał, a gdy tego nie dostawał, potrafił się uwziąć. Raz tak właśnie było, gdy nie zrobiłam tego, co chciał. Miałam swoją ulubioną zabawkę, małego, pluszowego misia, z którym sypiałam. Pewnego dnia on zniknął. Wiedziałam, że była to sprawa Ray ‘a. Jak każde jedenastoletnie dziecko naskarżyłam na niego. Od tej pory codziennie dostawałam lanie, wyzywał mnie i znęcał się. A misia, już nigdy nie zobaczyłam.

*** 

I tutaj kończę drugi rozdział. Zostawiam Wam opinie, mam nadzieję, że się podobało. Jak niektóre z Was zauważyły, zaczęłam nadrabianie Waszych blogów. Będę zostawiać komentarze niemal pod każdym postem, więc zerkajcie czasem na swoje starsze notki ;) Aha, jeśli ktoś chce być informowany, a nie mam go w linkach, to niech mi napisze albo swoje gg, albo adres Bloga. Buziaczki kochani i bardzo, ale to bardzo dziękuję, za tak miłe przywitanie i ilość komentarzy pod poprzednią notką. 

W dziale filmików you tube, jest również zwiastun tego opowiadania, który sama stworzyłam. Zapraszam chętnych do obejrzenia. To pierwszy filmik na liście ;)