[3] Tra­fiając w śle­py zaułek, nie unik­niesz pow­ro­tu. I ser­ce znów przyśpie­szy na wi­dok zna­jomych miejsc...

-Iv, kwiaty dla ciebie! – Usłyszałam szyderczy śmiech Jenny. Malowałam się

właśnie przed lustrem, do kolejnego pokazu. Zwlekłam się z krzesła i spojrzałam na bukiet, szukając liścika w środku.

-I?

-Od Charliego, znowu – dodałam poirytowana i zostawiłam kwiaty, nie

wkładając ich nawet do wazonu. Jak już wspomniałam, mogłyśmy mieć wielbicieli. Problem w tym, że Charlie był moim psychofanem. Nie robił nic nadzwyczajnego prócz wysyłania mi kwiatów i liścików. Za każdym razem pokazywał się na moim występie, siedząc zwykle w loży dla vipów, pod ścianą. Jak na świra przystało był nieprzyjemnej urody, że już tak to ujmę. Ciemne włosy, cherlawa budowa ciała oraz okulary, które przysłaniały jego pryszczatą twarz. Miał około 30 lat, choć nie wyglądał na tak dojrzałego mężczyznę.

-Och, on jest taki słodki

-Przestań się ze mnie nabijać – warknęłam na Verę, rzucając w nią

błyszczykiem. Naprawdę nie lubiłam Charliego. Nie chciałam mieć z nim żadnego kontaktu, nawet tego wzrokowego. Niestety on się mnie uczepił jak małe dziecko zabawki w sklepie i nie chciał mnie puścić.

-Wcale się nie nabijam. Uważam, że to jest urocze.

-Ty masz jakoś z głową? Powinnaś iść do psychiatry.

-Niby dlaczego?

-Bo pociągają cię faceci w średnim wieku. To chore.

-Ja tak nie uważam, oni przynajmniej są dojrzali. Osiągnęli coś w życiu i

wiedzą, czego chcą.

-Serio? Jackson ci to powiedział? – Zadrwiłam, niemal pękając ze śmiechu.

Chyba nigdy jej nie zrozumiem.

-Nie, nie powiedział, ale tak jest.

-Skończcie swoją kłótnię i zawędrujcie w końcu na scenę. Larry zaraz dostanie

szału – oznajmiła Jessica przerywając naszą konwersację. Obie spojrzałyśmy po sobie pytająco. – Nie patrzcie tak na mnie, tylko się ruszcie! – Wrzasnęła, a my bez słowa wstałyśmy z miejsc.

            Nigdy nie przepadałam za Jessicą. Kręciła się wszędzie i węszyła. Była głupią blondynką zdominowaną przez Jenne. Z resztą, jaka dziewczyna by nie przyszła do Bers Soft i tak lądowała u jej boku. Ona przyciągała jak magnez. Wabiła je wszystkie pieniędzmi, swoim urokiem czy też stylem tańca. Miałam szczęście, że nie wpadłam w jej sidła. Pewnie teraz, byłabym blondynką.

            Czekałam w taksówce na Verę, która strasznie się ociągała. Stwierdziłam już dawno, że jest wielką spóźnialską, ale żeby pozwolić taksówkarzowi czekać, w dodatku na włączonym liczniku, to już jest przesada. Zerkałam co chwilę na zegarek oraz licznik, na którym było już wbite 11 dolarów. Taksówkarz natomiast miał uśmiech wyrysowany na twarzy. Nic dziwnego, też bym się cieszyła gdybym za nic dostała pieniądze. Wierciłam się, co chwilę wzdychając obojętnie. Miałyśmy jechać na zakupy, które oczywiście ufundował nam Larry. Chciałam sobie kupić nową bluzkę i może jakieś buciki. Jednak przez niepunktualność przyjaciółki traciłam chęci.

            -Możemy już jechać.

            -Już? Chyba dopiero – warknęłam, kiedy zjawiła się po niecałych 20 minutach. Taksówkarz odetchnął z ulgą i odjechał z podjazdu.

            -Co robiłaś tyle czasu?

            -Musiałam przecież się pomalować! – Wrzasnęła obruszona.

            -Tyle czasu? Nie idziesz na żadną randkę, tylko na zakupy – i kiedy to powiedziałam, zaczęłam żałować. Vera spojrzała na mnie tak, jak zawsze patrzy, gdy coś zmajstruje. Te jej maślane oczy i mina zbitego psa doprowadzały mnie do szału.

            -O nie, o co znów chodzi?

            -No, bo ja idę na randkę. Jackson zaprosił mnie do kina.

            -Co, a nasze zakupy? – Wyrzuciłam z siebie czując, jak wszystko we mnie buzuje.

            -Spokojnie, umówiłam się po zakupach. Będziesz tylko wracać sama do rezydencji, więc nie jest tak źle.

            -Oczywiście – prychnęłam, odpadając na siedzenie.

            Więcej nie poruszyłyśmy już tematu Jacksona. Wiedziałam, że Vera tak czy siak będzie się z nim spotykać. Larremu to nie przeszkadzało, w końcu czerpał z tego wiele korzyści. A mnie? Czułam się skołowana i przybita. Może nawet i zazdrosna. Vera coraz częściej znikała z rezydencji. To na kolację z Jacksonem, to na jakiś bal, czy tak jak teraz, do kina. Zdecydowanie większą uwagę poświęcała jemu, zamiast mnie i chyba to było najbardziej irytujące. Kiedyś byłyśmy tylko my, dwoje najlepszych przyjaciół. Każda wskoczyłaby za drugą w ogień, wspierałyśmy się w trudnych chwilach, razem przeżywałyśmy wzloty i upadki. Przede wszystkim nie miałyśmy przed sobą tajemnic. Dziś pomiędzy nas dwie wkroczył Jackson, psując wszystko. Może i wyolbrzymiałam sprawę, przecież ona miała prawo do prywatnego życia. Ale ciężko pogodzić się z tym, że coś pomału się kończy.

            -Ta jest idealna – odparła wskazując na różową bluzkę z białym napisem.

            -Różowa? Nie cierpię różu!

            -Ale ci pasuje, przymierz. – Wcisnęła mi kolejną bluzkę, wpychając do

przymierzalni. Nie miałam już ochoty na zakupy. Wiadomość o Jacksonie

dostatecznie zepsuła mi humor. Przyczynił się do tego, że przymierzałam już setną

bluzkę i żadna mi się nie podobała. Nie wspominając już o butach.

-Nie wydaje mi się, by róż był moim kolorem.

-Jezu, ale ty narzekasz. Wybierz wreszcie którąś – skarciła mnie, zakładając ręce na piersi. Co chwilę zerkała na telefon, co irytowało mnie jeszcze więcej. Bo przecież Jackson na nią czekał!

-Wiesz co, darujmy sobie te zakupy. Straciłam chęci.

-To chyba nie przeze mnie?

-Nie, jakiś taki dzień jest dzisiaj beznadziejny – skłamałam wzdychając. Oczywiście, że przez nią zepsuł mi się humor. Gdyby nie Jackson, miałabym na wszystko chęci. Ale nie, on zawsze musi popsuć moje plany.

-Dobra, skoro tak uważasz, to ja znikam – odpowiedziała, wyciągając telefon. Szybko wystukała smsa, zapewne do Jacksona. – Poradzisz sobie, co?

-Jasne, nie jestem przecież dzieckiem – warknęłam.

Kiedy wyszłyśmy ze sklepu, każda z nas powędrowała w inną stronę. Vera ruszyła do kina, a ja na przystanek autobusowy. Nie miałam zamiaru roztrwaniać pieniędzy na taksówki, w przeciwieństwie do przyjaciółki. Pogoda w mieście nie była zbyt uprzejma dla mnie. Niebo zaszło chmurami i co najmniej za godzinę lub dwie miał spaść deszcz. Nie cierpiałam takiej ponurej pogody. To sprawiało, że czułam się przygnębiona i przybita.

Gdy jechałam autobusem wpadł mi do głowy pewien pomysł. Zapragnęłam zobaczyć jeszcze raz Josha, sama nie wiem, czemu. Może, dlatego że zabrakło mi kompana do rozmowy, a może po prostu chciałam też mieć jakieś zajęcie. Niestety, nie zapisałam jego numeru w komórce. Co więcej, przypuszczałam, że już nigdy go nie zobaczę, więc wyrzuciłam gdzieś karteczkę, którą mi dał. Z resztą, nie chciałam by Vera dowiedziała się o tamtej nocy. Przecież nic by się nie wydarzyło gdybym nie wpadła na głupi pomysł śledzenia jej. I co? Wilk stał się ofiarą.

Jadąc busem do domu zauważyłam znajomą ulicę. Niewiele myśląc wysiadłam na najbliższym przystanku, kierując się do klubu. Pamiętałam to miejsce. Te świecące neony i mur upstrzony graffiti zapadł mi w pamięć. Nie sądziłam, że jeszcze kiedyś tu wrócę. Co więcej, że wrócę tu tak szybko. Nie miałam też gwarancji na to, że spotkam tu Josha.

Weszłam do środka. Dokładnie tak jak tamtej nocy uderzyła we mnie fala dymu tytoniowego. Lokal nie był zapełniony jak tamtej nocy, ale było przecież wcześnie. Zapewne po zmroku przybywają tu tłumy ludzi. Zapach stęchłej speluny na długo zostanie mi w pamięci; usiadłam przy barze, zamawiając colę. Tęgawy barman z trzy dniowym zarostem spojrzał na mnie sceptycznie, jednak po chwili postawił mi szklankę przed nosem. Zapewne niewielu klientów kupowało tu napoje bezalkoholowe. Wrzucając rurkę do coli, zajęłam miejsce gdzieś pod ścianą, by nie zwracać na siebie uwagi. Paru mężczyzn grało w bilard, delektując się piwem. Robili przy tym dużo hałasu, ale nikomu to nie przeszkadzało. Na prawo od baru, przy stoliku obok automatów do gier siedzieli następni klienci. Widziałam, jak grali w karty rzucając monetami na stół. Hazard tutaj musiał być na porządku dziennym. Niewiele jednak odróżniało ich wszystkich od naszych klientów z Bers Soft. Mimo tego, że do naszej rezydencji zjeżdżali się bogaci ludzie, których bez pardonu nazywałam snobami, nie różnili się od tutejszego ludu. Również pili, przetrwaniali pieniądze na hazard, jednak ich najlepszą rozrywką byłyśmy my. Prężące się w świetle reflektorów nagie dziewczęta, które były gotowe zrobić wszystko. Tutaj takiej atrakcji brakowało. Jak się rozejrzałam, byłam tu jedyną samotną dziewczyną, w dodatku tak ubraną. Wszyscy mieli raczej miejski styl. Luźne spodnie, bluzki w jakieś dziwne wzory i mnóstwo piercingu na twarzy.

-Witaj maleńka. – Do mojego stolika dosiadło się nagle trzech typków. Każdy usiadł okrakiem na krześle, opierając ręce o oparcie. Nie wyglądali zachęcająco. Śmierdziało od nich tanimi perfumami i cygarami. Mimo wszystko byli albo głupi, albo zbyt pewni siebie.

-Masz ochotę na małą przygodę?

-Nie interesują mnie przelotne znajomości – odparłam pewnie, choć wcale tak się nie czułam. Wiedziałam jednak, że w obliczu zagrożenia nie pokazuje się strachu. To jeszcze bardziej nakręcało przeciwnika.

-Nie bądź taka niedostępna – odpowiedział drugi, łysy koleś dotykając mnie tuż nad kolanem. Nie spodobał mi się ten gest, więc szybko strzepnęłam jego rękę. Reakcja chłopaków była jednakowa: wszyscy parsknęli śmiechem.

-Co taka ładna dziewczyna robi w takim miejscu?

-Nie twój interes – odgryzłam się, czując jak rośnie mi ciśnienie. Rzeczywiście, był to głupi pomysł, przychodząc tutaj. Nie wiem, co ja sobie myślałam.

-Może ma ochotę na zabawę? – Spytał jeden drugiego, szturchając go ramieniem. Sytuacja robiła się gorsza z minuty na minutę, a mnie pomału paraliżował strach. Wiedziałam, że nikt tutaj nie zwróci uwagi na poczynania stałych klientów, więc wyjściem było wiać. Tylko jak miałam to zrobić, otoczona przez trzech typków, którzy nie zamierzali odpuścić?

-To co, może piwo? Roni, postaw kolejkę dla tej pani! – Wrzasnął najwyższy z nich do barmana. Czy zauważył moje zakłopotanie? Czy dostrzegł strach w mych oczach i nieme wołanie o pomoc? Z pewnością tak, jednak to zlekceważył – jak wszyscy.

-No, napijemy się, porozmawiamy, później może i zatańczymy – zaczął wymieniać mężczyzna, wyliczając na palcach. Był obrzydliwy. Wysoki, napakowany jak jakiś osiłek. Czułam, że jeśli zostanę w tym miejscu choćby minutę dłużej, coś mi się może stać. I gdzie się podział Jared albo Kenny? W tej sytuacji powinni śpieszyć mi z pomocą, a nie obijać się w klubie.

-No, więc przyszłaś tu sama? – Odparował jeden, chwytając mnie za rękę. Wśród wrzasków i rozmów klientów nikt by nie usłyszał mojego beznadziejnego wołania o pomoc. Wolałam sobie tego oszczędzić. Mimo wszystko, musiałam szybko coś wymyślić.

-Ona jest ze mną. – I wtem, kiedy sytuacja zaczęła wydawać się bez wyjścia,

zobaczyłam cień szansy, słysząc donośny baryton. Spojrzałam w górę, by dostrzec te

kruczoczarne włosy oraz ciemne niczym otchłań oceanu oczy. Mój wybawiciel. 

-Joshua, nie wiedziałem, że panna należy do ciebie. – Jeden z typków, który non-stop gadał i wydawać by się mogło, że dowodzi całą swoją watahą, zaczął się tłumaczyć niczym zbity pies.

-Będziecie tak łaskawi i zostawicie ją?

-Chcieliśmy się tylko zabawić. Dotrzymać towarzystwa, nim przyjdziesz.

Zadziwiające było to, że trzech dobrze zbudowanych mężczyzn, bało się jednego, cherlawego chłopaka. Nie wiedziałam, kim był Josh, jaką miał pozycję w tym miejscu i co zrobił, że oni się go tak bali. Nie wiedząc czemu znów poczułam się bezpiecznie, ale czy to nie był błąd? Czy nie powinnam przypadkiem bać się tego tajemniczego chłopaka w ciemnych ciuchach?

-Panowie, nie chcę tu żadnej bójki.

Nagle obok nas pojawił się barman z piwem w ręku. Zapewne był to mój trunek, zamówiony przez jednego z trzech chłopaków.

-Spokojnie Roni, nic się nie dzieje.

-Aha, ostatnio też tak mówiłeś – prychnął, stawiając kufel na blacie. Pociągnął

niedbale nosem, oblizując przy tym wargi. – Załatwcie to na zewnątrz.

-Nie będzie takiej potrzeby – odpowiedział Josh, wbijając wzrok w trzech

towarzyszy. Nastała cisza. Poczułam się nagle dziwnie, jakbym nie była sobą. Czułam, że coś wtargnęło do mojego umysłu. Po krótkiej chwili dziwne uczucie zniknęło, a nieznośne bandziory wstały ze swoich miejsc bez słowa i odeszli, jakby Josh im coś zrobił swoimi oczami. Roni, wycierając ręce w zapaskudzony fartuch również wrócił na swoje stanowisko.

-Zawsze pakujesz się w jakieś kłopoty? – Odparł nagle mój wybawca, siadając

obok. Uśmiech zagościł na jego twarzy, jakby przed chwilą nic się nie stało. Zlekceważyłam jego pytanie, bardziej interesując się ów sytuacją.

-Dlaczego oni cię posłuchali? Przecież mogli cię sprać na kwaśne jabłko.

-Po co tu przyszłaś? – On również zignorował moje pytanie. Nie miał zamiaru

mi się tłumaczyć, jakby coś ukrywał.

-To ładne miejsce. Ciekawią mnie te neony – wskazałam na parę świecących

lamp wprost nad barem. Josh parsknął śmiechem.

-Mam ci uwierzyć, że przyszłaś tu po to, by pooglądać sobie neony? –

Faktycznie, jakbym tak się dłużej nad tym zastanowiła, to też uznałabym to za głupotę. Co mogłam jednak wymyślić w mniej niż 5 sekund?

-Owszem, są bardzo ładne. Fascynują mnie.

-Zawsze jesteś taka uparta?

-A ty zawsze przybywasz na ratunek kobietą w potrzebie? – Odgryzłam się, po

czym uśmiechnęłam. Wzięłam do ręki piwo, które przyniósł mi Roni i zrobiłam dużego łyka. Nagle zaschło mi w gardle i zrobiło się dziwnie gorąco. Nie wiedziałam, czy to przez Josha tak się czułam, czy najnormalniej w świecie było mi duszno.

-Nie pijesz nic? – Spytałam, jednak Josh pokręcił głową. Dość dziwnie się

zachowywał. Sprawiał wrażenie wyluzowanego, jednak coś mi mówiło, że to tylko maska. Cokolwiek ukrywał, nie miał zamiaru mi zdradzić.

-Więc, co cię sprowadza do Płonącej Ostrygi? – Spojrzałam na niego, a kiedy

zrozumiał, że nie mam bladego pojęcia, o czym mówi, wyjaśnił mi nazwę lokalu.

-Naprawdę tak się nazywa, Płonąca Ostryga?

-Nie zmieniaj tematu – uciął, nagle poważniejąc. Jego humor szybko się

zmieniał, przez co nie mogłam odgadnąć jego myśli. Zaśmiałam się kłopotliwie, choć czułam, że Josh nie odpuści.

-Czy usatysfakcjonuje cię, jeśli powiem, że liczyłam na to, że cię tu spotkam?

-Zdecydowanie tak.

-W takim razie przyszłam obejrzeć neony – przyznałam, drocząc się z nim. Josh po raz kolejny się uśmiechnął, ukazując zęby. Kiedy się uśmiechał, robiły

mu się takie słodkie dołeczki.

-Przyznaj, że mnie szukałaś.

-Nieprawda, przypadkiem tu trafiłam.

-A myślałem, że chciałaś obejrzeć neony – odparował, biorąc mnie pod włos.

Dobra, miał mnie w garści. Był równie uparty, co ja i to chyba zaczęło mi się podobać.

-Przyznam, że szukałam cię, jeśli powiesz mi, dlaczego te bandziory cię

posłuchały, zamiast sprać. – Podjęłam się negocjacji licząc, chociaż na cień nadziei. Nie spodobało mu się to. Znów pochmurniał po twarzy i opadł na oparcie krzesła. Widać było, że bije się z myślami, ale co ja tam wiem.

-Jesteś sprytna – stwierdził, spoglądając na mnie chytrze. – Ubiegłej nocy

zabiłem ich przywódcę, więc teraz się mnie boją – dodał po chwili, całkiem spokojnie. Wpierw znieruchomiałam, sparaliżowana strachem. Szybko jednak się opamiętałam i zaczęłam śmiać.

-Nie żartuj ze mnie, chcę znać prawdę.

-Nie żartuję.

-Tak, a krowy latają – odgryzłam się.

            Skoro miał zamiar tak się bawić to czemu i ja miałabym sobie nie pożartować? Josh jednak wcale się nie uśmiechał. Patrzył na mnie z poważną miną i tym swoim przeszywającym spojrzeniem.

            -Nabijasz się ze mnie, co? – Spytałam poważniejąc. Czy to mogła być prawda? W noc, gdy spotkałam go po raz pierwszy uratował mi życie. Nie miałam jednak pojęcia, co zrobił z przestępcą, choć sprawił, że zniknął. Czy mógł zatem zabić potężnego, napakowanego osiłka?

            -Żałuj, że nie widzisz teraz swojej miny – odparował nagle, wybuchając salwą   śmiechu.

            -Czyli żartujesz?

            -Jak łatwo cię nabrać. Jesteś taka naiwna – odpowiedział, a moje policzki zapłonęły ze  wstydu. Boże, jak mogłam nawet o czymś takim pomyśleć?

            -Nie jestem naiwna! – Oburzyłam się

            -Serio? Uwierzyłaś, że jestem mordercą. To chyba coś znaczy.

            -Tak, że masz z głową. Nie mówi się takich rzeczy nowo poznanej dziewczynie –  naburmuszyłam się, choć tylko dla żartów.

            Rzeczywiście, za bardzo wierzyłam w to, co mówią mi ludzie. Larremu też zaufałam i jak na tym wyszłam? Oferował mi tylko dach nad głową, a ja nieświadoma niczego dałam się na to nabrać. Normalny człowiek już dawno dostrzegłby w tym drugie dno.

            -Możemy porozmawiać?

Obok nas stanął wysoki mężczyzna. Był dobrze zbudowany, z lekkim zarostem na twarzy. Jego złote włosy sięgały do ramion i błyszczały. Był piękny, to musiałam przyznać. Równie piękny, co Josh.

            -Nie tutaj – odpowiedział mój towarzysz i oboje odeszli od stolika.

            Nie wiedziałam, o czym rozmawiali. Wiem tylko, że nieznany przybysz mocno gestykulował dłońmi, zdenerwowany. Josh tylko stał z rękoma skrzyżowanymi na piersi, potakując co chwilę. W tym świetle dostrzegłam jego niesamowitą urodę. Miał śniadą cerę, niezwykle jasną, jakby unikał słońca. Atletyczna budowa ciała, pięknie wyrzeźbione mięśnie, które naginały się pod wpływem ruchu. Kruczoczarne włosy lśniły blaskiem księżyca zupełnie tak samo, jak obcemu przybyszowi. I na koniec oczy. Magnetyczne spojrzenie, które przyciągało wzrok. Czarne niczym noc spojówki, takie piękne. Nie wiedziałam, że można mieć czarne oczy. Jeszcze nigdy takich nie widziałam. Może były to soczewki, a może to mnie się wydawało, że mają tak ciemny odcień?

            -Chodź, odwiozę cię do domu.

Moje przemyślenia przerwał Josh, który nie wiadomo, w jaki sposób znalazł się nagle obok mnie. Rozglądnęłam się po klubie, szukając wzrokiem jego kolegi. Nigdzie go nie było.

            -Coś się stało?

            -Muszę coś załatwić, chodź

Spojrzałam na niego uważnie. Tylko trik w oku zdradzał jego zdenerwowanie.

            -Nigdzie się stąd nie ruszam. Przyszłam sama to i wyjdę sama. – Nie wiem, co mnie naszło, by tak powiedzieć. To był impuls. Poza tym, miałam ochotę na jeszcze jedno piwo. I nienawidziłam, jak ktoś mi rozkazuje.

            -Ivi, nie teraz. Muszę coś pilnie załatwić, a nie zostawię cię tu samą, na pastwę tych bandziorów – odparł wskazując typków, którzy groźnie na mnie łypali. Wiedziałam, że gdy Josh opuści Płonącą Ostrygę, oni znów się do mnie przyczepią. Nie miałam zamiaru ryzykować i wstałam z miejsca.

-Grzeczna dziewczynka.

Josh uśmiechnął się łobuzersko, biorąc mnie pod ramię. Razem, jakbyśmy byli

parą

wyszliśmy na zewnątrz kierując się do czekoladowego pick Up’a. Dotarliśmy na parking. Ku mojemu zdziwieniu o samochód opierał się złotowłosy chłopak, podrzucając do góry kluczykami. Gdy zobaczył nas razem, stanął sztywno w miejscu, nie zaszczycając mnie spojrzeniem. Już wiedziałam, że nie darzy mnie zbytnią sympatią.

            -Co ona tu robi?

            -Obiecałem odwieźć ją do domu.

            -Akurat teraz?

            -Mam ją zostawić na kolację Chesterowi i jego zgrai? – Odparł, wsiadając za

            kierownicę. Nie wiedzieć czemu jego kumpel się nie odezwał.

Bez słowa przebyliśmy drogę. Czułam, że coś niedobrego się dzieje. Obaj byli zdenerwowani i mieli napięte mięśnie. To musiało coś znaczyć, albo ja po prostu zgłupiałam.

Tak jak wcześniej kazałam się podwieźć na Green str. tuż obok domku z niebieskimi okiennicami. Pasowało mi to, że tam mieszkam. Przynajmniej we własnych wyobrażeniach i myślach Josha. Nie miałam zamiaru zdradzać mu, kim tak naprawdę jestem. Znając życie wziąłby nogi za pas i uciekł, jak każdy inny.

-Odprowadzę cię.

-Nie trzeba, mama może się obudzić – odparłam w obawie przed tym, że ktokolwiek z tamtego domu się obudzi i nas zobaczy. A przecież tego nie chciałam. Josh jednak nie miał zamiaru mnie posłuchać i wyszedł razem ze mną. Zamykając drzwi volkswagena powiedział koledze, że to zajmie tylko chwilkę; stanęliśmy przy drzwiach. Zadrżałam, gdy lampka automatycznie się zapaliła na podjeździe. Spojrzałam szybko w okna, jednak dom wciąż był otulony ciemnością.

-Fajnie było – odparłam nie wiedząc, co mu powiedzieć. Kompletnie traciłam rozum, gdy patrzyłam w jego piękne, ciemne oczy. Josh, mimo sytuacji uśmiechnął się. Zadziwiające było to, że potrafił tak umiejętnie się kamuflować. – Spotkamy się jeszcze?

-Myślałem, że masz chłopaka – usłyszałam drwinę w jego głosie, co zdradzało, że właśnie palnęłam jakąś głupotę. Po raz kolejny zarumieniłam się zakłopotana.

-Zadzwonię do ciebie – dodał i zostawił mnie, wsiadając do pick up’a. Stanęłam w bezruchu czekając, aż samochód zniknie za rogiem ulicy i ruszyłam do Bers Soft. Po chwili zdałam sobie sprawę, że Josh nawet nie ma mojego numeru.

***

Kończywszy ten rozdział pragnę zapowiedzieć, że tutaj zacznę włączać elementy fantastyki. Jak Wam się podobał? Zauważyłam, że postać Josha wszystkim przypadła do gustu, mnie też ;) Niezmiernie cieszy mnie fakt, że podoba Wam się to, co piszę. To sprawia, że z uśmiechem zasiadam do komputera i piszę dalej. Następny rozdział pojawi się już niedługo, czekajcie!

Buziaki wszystkim!