[4] Jes­teś ob­sesją moich myśli...

                     Zamknęłam drzwi od swojego pokoju i opadłam zmęczona na łóżko. Byłam tak pochłonięta myślami o Joshu, że nie spostrzegłam nawet Very siedzącej na parapecie. Dopiero, kiedy się odezwała zauważyłam jej twarz.

            -Gdzie byłaś pół nocy?

            -Jest dopiero dwunasta – stwierdziłam patrząc na zegar naścienny, który Vera kiedyś kupiła na wyprzedaży.

            -No właśnie, dwunasta, północ, a ty dopiero wracasz. Co mi tu nie pasuje? – Przytknęła sobie palec do ust, udając zastanowienie. Musiałam odbić szybko piłeczkę w drugą stronę, w przeciwnym razie zdradziłabym jej coś o Joshu.

            -A ty tak szybko wróciłaś? Myślałam, że zostaniesz na noc u Jacksona.

            -Chciałam zostać – odparła zeskakując z parapetu. Wiedziałam, że gdy tylko poruszę temat Jacksona, Vera zapomni o mnie. Śmiać mi się chciało na samą myśl o tym, jak łatwo można odwrócić jej uwagę.

            -Więc, dlaczego nie zostałaś? – Wiedziałam, że gdy pociągnę temat, zacznie się jej paplanina bezsensu i wcale się nie myliłam.

            -Wszystko było dobrze. Poszliśmy na jakiś horror o trupach, bałam się, więc cały czas mnie obejmował. Najgorsze było to, że za nami mlaskał jakiś chłopak, wpieprzając popcorn, przez co nie mogłam się skupić…

            -Vera! – Chciałam zatrzymać jej potok słów, by doszła w końcu do sedna sprawy. Oniemiała, usiadła na łóżku obok mnie.

            -No dobrze. Więc, kiedy film się skończył, wyszliśmy z kina, ale ten chłopak tak się ociągał, że w końcu Jackson na niego nawrzeszczał. Nie miał za ciekawej miny.

            -Moja mina też nie jest ciekawa – warknęłam opadając na poduszkę.

            -Ale to bardzo zabawna historia!

            -Nie mam zamiaru wysłuchiwać, jaki to Jackson nie jest zabójczy. Przejdź w końcu do             rzeczy. – Vera naburmuszyła się jak zwykle, choć dobrze wiedziała, że to na mnie nie działa. Po chwili dała sobie spokój i dokończyła.

            -W każdym bądź razie, gdy siedzieliśmy w restauracji i nie powiem ci jakiej, bo cię to nie obchodzi, ktoś do niego zadzwonił. Po tym telefonie Jackson się zdenerwował. Powiedział, że musi załatwić jakąś ważną sprawę i odwiózł mnie do domu.

Całą noc nie spałam. Vera zasnęła jak słodki aniołek, nie wypytując mnie nawet o szczegóły. I dobrze. Nie chciałam, by wiedziała o Joshu. Na pewno zaczęłaby prawić kazania, żebym lepiej się z nim nie widywała. W efekcie końcowym skończyłoby się na tym, że o wszystkim dowiedziałby się Larry, a tego nie chciałam. Do dziś pamiętam, jaka była wojna jak Isabell przyprowadziła chłopaka. Boże, tak wściekłego szefa w życiu nie widziałam. Najbardziej dziwne było to, że właśnie w ten sam dzień pojawił się jakby znikąd Jackson i zaproponował swoją pomoc. Obiecał, że zajmie się chłopakiem i wypierze mu z mózgu miłość do Isabell. Wtedy właśnie zyskał zaufanie Larrego. A co się stało z tym chłopakiem? Nikt tego do dziś nie wie.

W każdym bądź razie wciąż zerkałam na telefon zniecierpliwiona, choć tylko traciłam czas. Josh obiecał, że zadzwoni i kłamał. Nie miał mojego numeru, więc po prostu mnie spławił. Zastanawiałam się, czy ten jego kolega nie był we wszystko zamieszany. Pewnie Josh, chcąc się ode mnie uwolnić napisał mu wiadomość, a ten nie wiedząc, co wymyślić, stwierdził, że mają ważną sprawę. Mogło to tak wyglądać, choć ten chłopak wydawał się wiarygodny. Widziałam ich zdenerwowanie. Nie mogłam sobie tego wymyślić. Mówiąc szczerze, martwiłam się. Bóg jeden wie, co oni mieli do załatwienia.

Minęło parę dni, zrobiło się nieco chłodniej gdyż zawitała do nas złota jesień. Przechadzałam się w szlafroku po pokoju, całkowicie rozleniwiona i znudzona. Był czwartek, więc w klubie pojawiali się sami studenci, którzy nic tylko się upijali. Na całe szczęście młodszą grupę obsługiwała Jenna ze swoją ferajną. Oni lubili blondynki, w dodatku głupie jak but, więc miałam spokój. Larry wyjechał ubiegłego dnia, zostawiając posiadłość Margarett. Zatem mogłam robić, co chciałam. Jednak od jakiegoś czasu byłam przybita i nie było to spowodowane przez Verę. Wciąż myślałam o Joshu i tych jego magnetycznych oczach. Najśmieszniejsze w tym wszystkim było to, że jak i do mnie on się nie odzywał, tak i Vera nie miała kontaktu z Jacksonem. To nie było normalne, biorąc pod uwagę fakt, że widzieli się średnio 4 razy w tygodniu. Pytałam Very, czy coś się stało, ale ona zawsze odpowiadała to samo:

-Ma ważne sprawy na głowie. Jest biznesmenem, to normalne.

Doskonale wiedziałam, że ją też trafia szlag. Zachowywałam się tak samo, choć musiałam się ukrywać. W samotności jednak zerkałam przez okno. Raz nawet posunęłam się do tego stopnia, że poszłam pod domek z niebieskimi okiennicami. Nie wiem, na co liczyłam, wyczekując na pustym ganku. Jedynym plusem był fakt, że tamta rodzina gdzieś wyjechała. Co chwilę powstrzymywałam się, by nie jechać do Płonącej Ostrygi. Nie chciałam znów wpaść w ręce tych bandziorów, choć może wtedy Josh przyszedłby mi z pomocą.

-Idziemy na zakupy? – Spytała Vera opadając na krzesło. Jak nigdy nam się nudziło.

-Ostatnie nie skończyły się zbyt dobrze, więc podziękuję – oświadczyłam

zrezygnowana. Nie mając co robić, poszłyśmy po prostu do kina. Przez cały film wcinałam popcorn, zapychając się dodatkowo colą. Film nie był śmieszny. Co może być śmiesznego w misiu koala, który przemierzał świat?

-A mówiłam, chodźmy na horror, a nie na bajkę.

-Oj tam, nie narzekaj. Przynajmniej nie siedziałaś w domu – Vera poruszyła się

niespokojnie, po czym zrobiła wielkie oczy.

-Co?

-Chodźmy na cmentarz! –Myślałam, że padnę jak to usłyszałam. Vera zawsze miała pomysły nie z tej ziemi i co rusz mnie zaskakiwała. Nigdy nie wiedziałam, z czym ona jeszcze wyskoczy.

-Zwariowałaś? Nie mam zamiaru panoszyć się wśród zmarłych.

-Będzie fajnie! – Jej entuzjazm niemal mnie dobijał. Naprawdę wolałam już obejrzeć drugi raz misia koalę, niżeli włóczyć się po cmentarzu. Vera była jednak uparta i to musiałam jej zostawić. Nie miałam wyboru, więc wyszłyśmy z kina. Było już ciemno, zdecydowanie za ciemno jak na wycieczkę po cmentarzu.

-I co my będziemy tam robić? – Narzekałam, wlecząc się pustą drogą. Kto normalny odwiedzał takie miejsca po zmroku?

-Cicho – Vera nagle się zatrzymała, zerkając za siebie. Normalną rzeczą było to, że na noc cmentarz zamykają. Szwendało się tu mnóstwo gotów, którzy czcili swoje bożki. Czasem też dewastowali groby, więc rada miasta Seattle uznała, że tak będzie najlepiej. Nic to jednak nie dało, bo to co zakazane smakuje najlepiej. Dlatego różni ludzie tak jak i my, panoszyli się tutaj po nocy.

-Co znowu?

-Musimy przejść przez płot.

-Zapomnij – odparłam twardo, dając jej do zrozumienia, że za nic w świecie tego nie

zrobię. Ale Vera miała gdzieś moje protesty. Wdrapała się na ogrodzenie i jednym susem przeskoczyła na drugą stronę, znikając w ciemnościach. Zrezygnowana, zrobiłam to samo.

-Tutaj – usłyszałam szept przyjaciółki. Podążyłam w jej stronę, wychodząc na żwirowaną ścieżkę. Z obu jej stron ciągnęły się rzędy nagrobków, które mimo wszystko mnie przerażały.

-Jesteśmy, i co dalej?

-I możemy się zrelaksować – odparła, wyciągając z torebki butelkę piwa. Nie miałam pojęcia skąd ją wzięła, ale też nie chciałam o to pytać. Vera oparła się o jeden z nagrobków, zapalając papierosa.

-Chyba pan Smif się nie pogniewa – dodała spojrzawszy na wyryte inicjały na nagrobku. Pokręciłam głową, przechwytując butelkę. Dałabym sobie rękę uciąć, że gdyby Larry był w mieście, na pewno nie zrobiłybyśmy czegoś tak głupiego. Raczej stałabym teraz za barem, wyczekując na puste kufle od Nancy – barmanki, która u nas pracowała.

-Nie bądź taka spięta, weź się wyluzuj.

-Jak mam się wyluzować siedząc na jakimś umarlaku? – Prychnęłam, powstrzymując złość. Naprawdę nie lubiłam takich miejsc, ale co mogłam zrobić? Postanowiłam wyobrazić sobie jakiś miły zakątek i zapomnieć o paskudnym cmentarzu.

Zaczęłyśmy rozmawiać, kompletnie nie przejmując się godziną. W końcu Margarett była wyrozumiałą kobietą i doskonale wiedziała, że czasem musimy się rozerwać. Zawsze zastanawiałam się, czy pomiędzy nią, a Larrym coś jest, czy to tylko zwykły układ na zasadzie naszej opieki. Nigdy nie widziałam, by tych dwoje coś łączyło, a ze spojrzenia Margarett nie dało się nic wyczytać. Miała twarz jak skała, nigdy nie wyrażała swoich emocji. Bez wątpienia była też największym skarbem Larrego, bo gdzie by znalazł drugą taką kobietę?

-Dobra, muszę iść na stronę. To piwo jest strasznie moczopenne, a ja mam słaby pęcherz – oświadczyła nagle Vera podrywając się z miejsca.

-Tylko nie odchodź daleko!

-Nie bój się, umarlaki mnie nie zjedzą – zażartowała znikając gdzieś za

drzewami. Spojrzałam w górę na niebo, gdzie panoszył się księżyc. Nad ziemią unosiła się dziwna mgła, która przyprawiała mnie o gęsią skórkę.

Z otępienia wyrwał mnie odgłos kroków na cmentarnej trawie. Obróciłam się w stronę

dźwięku, zaskoczona widokiem migającego raz po raz w mych oczach światełka.

            -Cholera. Vera, ruszaj się! – Parsknęłam na przyjaciółkę. Wiedziałam, że tak będzie. Była prawie północ, a my szwendałyśmy się po cmentarzu. Mogłam pomyśleć o tym, że na pewno mają tu stróżów nocy.

            -Vera! – Wrzasnęłam pół szeptem, niecierpliwiąc się. Ale ona nie odpowiedziała.

W momencie przyśpieszył mi puls, a krew napłynęła do głowy. Gdzie ona się podziała? Weszłam w zarośla, szukając przyjaciółki. Stróż nocny był coraz bliżej, a ona jakby zapadła się pod ziemię. Zaczęłam panikować. Co miałam robić? Uciekać, czy zacząć jej szukać?

            -Kto tu jest?

Usłyszałam donośny warkot oraz sapanie. Nocny stróż pochylił się nad nagrobkiem, pod którym wcześniej siedziałam. Zabrzdąkały butelki, a on przeklął pod nosem. Spanikowałam, kiedy zaświecił mi latarką prosto w oczy. Ścisnęło mnie w żołądku i rzuciłam się do ucieczki. Pognałam w kierunku kamiennego posągu z nadzieją, że dotrę do bramy wejściowej. Raptem ziemia usunęła mi się spod nóg i rozpędzona zaczęłam potykać się na stromym zboczu. Facet puścił się za mną biegiem. Stawiał znacznie większe kroki niż ja. Słyszałam jak ciężko stąpa tuż za mną i jest coraz bliżej. I gdzie się podziała Vera?

            W szaleńczej panice odpychałam gałęzie, które wbijały mi się w ubranie. I nagle poczułam na ramieniu czyjeś lodowate dłonie. Chciałam je strzepnąć, jednak napastnik porwał mnie w objęcia, zatykając usta. Wylądowaliśmy przy zboczu. Gdzieś niedaleko panoszył się strażnik, widziałam migoczącą latarkę. Więc kto mnie porwał?

            -Siedź cicho i nie szarp się. – I wtedy zrozumiałam. Josh. Mogłam przysiąc, że to był on. Przybył mi na ratunek, znowu. Cholera, dlaczego on zawsze musi mnie ratować?

            Wyrwałam się z jego objęć i szarpnęłam za pasek od spodni, który zaczepił się o jego skórzaną kurtkę. Później spojrzałam w jego ciemne niczym noc oczy, które niczego nie wyrażały. Milczeliśmy, czekając aż strażnik się oddali. Nie mogłam pojąć skąd on się tu wziął i dlaczego znów mi pomaga. Był tak dziwnie tajemniczy.Kiedy strażnik zniknął za zakrętem, odetchnęłam głośno. Josh nawet nie sapał.

            -Co tu robisz?

            -Raczej, co ty tu robisz. Śledzisz mnie, czy jak? – Wyskoczyłam na niego oburzona. Byłam zła i miałam zamiar mu to pokazać. W końcu obiecał zadzwonić, a tego nie zrobił. Nie miałam chęci mu dziękować za ratunek.

            -Mam lepsze rzeczy do roboty niż łażenie za tobą – zadrwił dźwięcznym głosem, a mimo to się uśmiechnął. Uderzyłam go w tors, choć zapewne i tak nie poczuł niczego. Jakoś nigdy nie byłam dobra z WF’u, przeważnie dostawałam łomot w grze zbijaka.

-A to, za co?

-Za wszystko – odparłam od tak sobie, odwracając się do niego tyłem. Musiałam pokazać trochę pazura.

-Już wiem – uśmiechnął się, odpychając gałąź drzewa, która nas od siebie dzieliła. – Gniewasz się, bo nie zadzwoniłem.

-Nieprawda – zaprzeczyłam, karcąc siebie. Boże, skąd on to wie? Zupełnie, jakby czytał mi w myślach!

-Nie mówiłem, że zadzwonię następnego dnia – oznajmił spokojnie, z nutą rozbawienia w głosie. Zbliżyłam się do niego zerkając na oczy lśniące w blasku księżyca. Boże, był taki piękny, że rozpływałam się.

-Nie miałeś w ogóle zamiaru dzwonić.

-Miałem – urwał, przestępując z nogi na nogę, – ale byłem zajęty.

-Tą ważną sprawą, tak? – Droczyłam się z nim, chcąc zyskać na czasie. Nie musiał przecież wiedzieć, że jak głupia zerkałam co chwilę na telefon, z nadzieją, że zadzwoni.

-Tak – przyznał i urwał temat. – Co tutaj robisz o tej porze, lubisz takie klimaty?

-Nie, to był pomysł przyjaciółki – odparłam, zdając sobie sprawę, że przyszłam tu z Verą. Na Boga, musiałam ją znaleźć! Spojrzałam na Josha, który jakby wiedział, o co mi chodzi i razem ruszyliśmy przez zarośla, w poszukiwaniu Very.

-Umawiasz się z nią w bardzo dziwnych miejscach – powiedział nagle Josh.

-Uważasz, że cmentarz to kiepskie miejsce na spotkanie o północy?

-Prędzej niebezpieczne, różne zbiry się tu kręcą.

-Takie jak na przykład ty? – Zironizowałam, pocierając rękami o ramiona. Josh to zauważył, więc dał mi swoją kurtkę, którą bez słowa zarzuciłam na ramiona.

-Takie jak ja – przyznał, rozglądając się na boki.

Uśmiechnęłam się pod nosem i podobnie jak Josh zaczęłam szukać Very. Gdzieś musiała się schować, zapewne robiąc mi psikusa. Bóg jeden wie, co strzeliło jej do głowy. Mogła schować się gdzieś w krzakach, by mnie wystraszyć. A ja głupia uciekłam widząc strażnika. Po prostu świetnie.

-Mam wrażenie, że Vera zapadła się pod ziemię.

-Znajdziemy ją, spokojnie – zapewnił mnie, nie tracąc wiary. Spojrzałam na niego sparaliżowana strachem.

-Czy ty zawsze wszystko przyjmujesz z tak stoickim spokojem?

-Jestem po prostu rozważny – odpowiedział, gnając przed siebie. – Jeśli będziemy się miotać po tym lesie bez celu, nigdy jej nie znajdziemy. A tak przynajmniej mamy orientację, gdzie jesteśmy.

-To okropne – warknęłam czując, jak ciarki przechodzą mi po plecach. Josh zmierzył

mnie spojrzeniem, zdezorientowany.

-Co takiego?

-Zawsze masz na wszystko odpowiedź, jakbyś pozjadał wszystkie rozumy –

oburzyłam się. Irytował mnie jego spokój i opanowanie, podczas gdy mnie ogarniała panika. Bałam się, że Vera wpadła w łapska stróża nocy. Z pewnością zadzwoniłby po policję, a moja przyjaciółka wylądowałaby za kratkami w

czarno białej piżamce.

-Nie wiem wszystkiego.

-Naprawdę? Zatem jest coś, na co pan wszystko wiedzący nie zna odpowiedzi? – Zadrwiłam z niego. Josh stanął w miejscu, tym razem patrząc prosto w moje oczy. Nie potrafiłam nic wyczytać z jego twarzy.

-Nie wiem, jak wygląda miłość – oznajmił nagle, a ja buchnęłam śmiechem.

-Serio? W każdym głupim filmie jest ona przedstawiona. Chcesz, mogę pożyczyć ci jakieś romansidło – parsknęłam, choć Josh wcale się nie uśmiechał. On mówił poważnie.

-Nie chodzi mi o definicję miłości, tylko o uczucie. Najprawdziwszą miłość. Taka zdarza się bardzo rzadko.

-Że co proszę? – Syknęłam po raz kolejny, - jedź do Paryża, a zobaczysz mnóstwo zakochanych po uszy. Rzeczywiście, niespotykane. – Josh potrząsnął głową,

podchodząc do mnie jeszcze bliżej.

-Chodzi mi o miłość, gdzie kochanek jest gotowy poruszyć niebo i ziemię dla kochanki. Taką, gdzie są w stanie poświęcić wszystko, by choć ten jeden raz spojrzeć sobie w oczy. – Mówiąc to, zbliżał się do mnie krok po kroku, a ja wpatrywałam się w niego niczym w obrazek. Po całym ciele przechodziły mi mrówki.

-Nie kochałeś nigdy nikogo?

-Ja nie kocham, ja pożądam – odparł melodyjnie, stając zaledwie centymetr ode mnie. Mówiąc, dotykał moich ramion.

-Pożądam każdy centymetr nagiego ciała, delikatne, niebiańskie usta niczym aksamit, pożądam pocałunków, szeptu pełnego namiętnych westchnień i pragnień, pożądam ciebie – ostatnie słowa usłyszałam w myślach. Nie, Josh ich nie wypowiedział, choć mogłam przysiąc, że to jego głos słyszałam w głowie. Spojrzałam oniemiała na niego, jednak wyraz twarzy się nie zmienił. Ręką dotykał moich ust, a drugą zsunął swoją kurtkę z mych ramion. Był wysoki, więc musiałam stanąć na palcach, by dosięgnąć jego ust. I kiedy byłam już tak blisko, że słyszałam bicie własnego serca, coś zaszeleściło w krzakach. Gwałtownie się odwróciłam, odskakując od chłopaka.

-Ivi?

-Vera – szczęście w nieszczęściu. Moja przyjaciółka wparzyła w tak cudownym momencie. Podeszłam do niej szybko, obejmując ją. – Tak się cieszę, że jesteś.

Myślałam, że zwariuję.

-Tak, ja też. Wszystko przez tego cholernego stróża nocy – warknęła poirytowana. – Chodźmy stąd, mam dość cmentarzy.

-Ja również. Przy okazji, to jest… - odwróciłam się, by spojrzeć na Josha, który stał za mną. Ku mojemu zaskoczeniu Josha nie było, a mnie owinął chłód. Zdałam sobie sprawę, że jak i zniknął Josh, tak i jego kurtka, którą miałam na sobie.

-Idziesz? – Pogoniła mnie Vera. I wtedy usłyszałam po raz drugi jego głos.

Nie szukaj mnie Aniele, wracaj do domu

Słyszałam wyraźnie jego głos, choć doskonale wiedziałam, że nikt nic nie powiedział. To moje myśli wariowały jak szalone w głowie. Gdzie podział się Josh i czemu nagle zniknął? Czy rzeczywiście go widziałam? Równie dobrze mogłam go sobie wyobrazić. W końcu tak bardzo wyczekiwałam spotkania z nim, że w panice moja wyobraźnia mogła spłatać mi figla.

-Vera, obiecaj mi, że już nie pójdziemy na żaden cmentarz.

***

Czołem wszystkim! Jak się podobał rozdział? Nie ukrywam, że mnie bardzo. Było tutaj więcej Very niż Josha, ale to wszystko ma swój cel. Nie mogę doczekać się następnego rozdziału, gdzie wreszcie poznacie główny wątek historii. I rzeczywiście mogę potwierdzić fakt, że Jackson nie bez powodu pojawił się w opowiadaniu. Proszę, nie miejcie mi za złe tego, że Josh nazwał Ivi Aniele. Po prostu tak mi się to podoba, że nie mogłam się powstrzymać!

Kolejna sprawa, to jak widzicie założyłam zakładkę Spam. I tam proszę informować mnie o waszych newsach. Co do nadrabiania Blogów, zostało mi już tylko parę ;) Buziaki kochani!