[11] On, a właści­wie miłość do niego, stała się moją naj­większą tajemnicą.

            Milion myśli szalało w mojej głowie. Jechałam autobusem na spóźnione spotkanie z Joshem. Dziwny mnich gadający o jeszcze dziwniejszym stowarzyszeniu namieszał mi w głowie. Nie byłam pewna, co mam o tym sądzić. Mało tego, powoli przestawałam wierzyć w to, że Josh jest po mojej stronie.

            Płonąca Ostryga jak każdego dnia była otwarta do ostatniego klienta. Prześlizgnęłam się przez bramkę i już po chwili znalazłam się w wielkiej sali. Roni jak zwykle stał za barem pucując pieszczotliwie szklanki brudną szmatą. Był czwartek, więc scena stała pusta, a ludzi było znacznie mniej niż zwykle. Skierowałam wzrok w stronę stołu bilardowego, gdzie grał Josh razem z jakimś mężczyzną. Przyklejając niewinny uśmiech do twarzy ruszyłam w ich kierunku.

            -Hej, wybacz za spóźnienie.

            -Spóźniłaś się? Nawet nie zauważyłem – jego reakcja na moje słowa podziałała jak narkotyk. Od razu się zezłościłam.

            -Spóźniłam się blisko dwie godziny.

            -To już tak późno? No popatrz.

Josh, ubrany w czarną bluzę z kapturem i dżinsowe spodnie pachniał cygarami. Z resztą, w całym klubie czuć było papierosy.

            -Porozmawiamy?

            -Za chwilę.

            Czekałam, patrząc jak on świetnie się bawi i nie zwraca na mnie uwagi. Nie mogłam mieć mu tego za złe, w końcu to ja się spóźniłam. Zrozumiałam o co mu chodziło. Niestety, nie byłam powietrzem i nie lubiłam jak mnie tak traktowano. Gdy Josh przymierzał się do uderzenia zgarnęłam ze stołu białą bilę.

            -Zwariowałaś?

            -Nie, ale za chwilę to zrobię.

            -Odłóż ją na miejsce – poprosił, choć bardziej brzmiało to jak rozkaz.

            -Porozmawiasz ze mną czy nie?

            Złość, aż kipiała z niego, ale szczerze mówiąc nie obchodziło mnie to. Kroczyłam obok stołu z dumnie podniesioną głową. Nie wiedziałam, jak bardzo cierpliwy był Josh, bawiłam się doskonale. Po jakimś czasie, gdy dowiedziałam się o anielskiej cierpliwości upadłego, rzuciłam bilą na stół, rozwalając całą partię. Zadowolona z siebie usiadłam przy jednym z wolnych stolików.

            -Właśnie przegrałem samochód wart 120 tysięcy dolarów.

            -Myślałam, że nie interesują cię pieniądze – zacmokałam ironicznie widząc złość na jego twarzy. Josh westchnął, przewracając oczami. Następnie zajął miejsce naprzeciwko mnie.

            -Iv, doskonale wiesz, że tutaj nie porozmawiamy o rzeczach, które cię interesują.

            -To ty wybrałeś miejsce, nie ja – ucięłam przeszywając go spojrzeniem. Naprawdę miałam już dość kłamstw, dość gier, które prowadził. Musiałam oddzielić uczucia, którymi darzyłam Josha od spraw życiowych. A to wymagało odwagi, którą w obecnej chwili dysponowałam.

            -Należysz do Czarnej Armii?

            Tak, to był ten wzrok. Pełny zaskoczenia i zdumienia. Usilnie starał się ukryć swój wyraz twarzy, ale anielskie oczy mówiły same za siebie.

            -Skąd o niej wiesz?

            -Nie zapominaj, że siedziałam w twojej szafie, podczas gdy ty pertraktowałeś z kolegami. Więc?

            Jego mina była bezcenna. Nieodgadniona i taka zaskoczona. Byłam z siebie dumna w tej chwili. Należał do niej, wiedziałam to. Mimo wszystko, nie chciał przyznać mi racji. Co więcej, znów stworzył maskę na swojej twarzy, abym nie poznała odpowiedzi. Ja i tak wiedziałam.

            -Nawet nie wiesz czym jest Czarna Armia – założył ręce na piersi, zwężając brwi.

            -Łatwo się domyślić, chociażby po nazwie. – Roześmiał się na moje stwierdzenie. Czyżbym była w błędzie, a może specjalnie tak zrobił, by mnie zmylić?

            -Aniele, zadziwiasz mnie coraz bardziej swoim rozumowaniem.

            Jego ręka znalazła się na moim policzku. Subtelnie gładził moją twarz. Patrzenie w oczy Josha było tak bardzo przyjemne, a zarazem szaleńczo niebezpieczne. Ciemne jak noc oczy skrywały coś głęboko w środku. Utonęłabym w tym spojrzeniu gdyby nie instynkt, który krzyczał do mnie głośno.

            -Przestań mnie zwodzić. Wiem co zrobiłeś – odtrącając jego dłoń rzuciłam na stół zdjęcia. Byłam pełna złości. Miałam ochotę wydrapać mu te oczęta, a jednocześnie chciałam skosztować jego aksamitnych warg. Nie potrafiłam przy nim trzeźwo myśleć.

            -Kto ci to dał?

            -Nie twoja sprawa. Ważne, że wiem, kto tam jest.

            -Iv, masz pojęcie jak stare są te zdjęcia?

            -Doskonale wiem kiedy były zrobione. Dokładnie dzień przed atakiem na Bers Soft. I jeśli możesz to łaskawie mi wyjaśnij co tam robi Ethan?!

Josh długo się nie odzywał. Wpatrywał się w zdjęcie jak w zaczarowany obrazek. Ja natomiast eksplodowałam w środku. Chciałam wiedzieć, łaknęłam prawdy. Nie ważne, jak bardzo byłaby zła, przyjęłabym ją.

Stukałam zdenerwowana palcami o blat stołu, nie zwracając nawet uwagi na świeczkę, która stała na stole. Dopiero gdy sama się zapaliła zorientowałam się, co się dzieje.

-Nie odwracaj mojej uwagi! – Ryknęłam na Josha tłumacząc sobie w myślach, że to on w jakiś tajemniczy sposób ją zapalił.

-Powiesz coś wreszcie?

-Na początek, uspokój się – nakazał nie wychylając nosa spoza zdjęć.

Jak miałam to zrobić? Byłam o krok od rozwiązania chociaż jednej zagadki, ułożenia jednego, cholernego elementu układanki.

Świeczka raz po raz gasła i sama się zapalała. Josh zapewne chciał mnie wkurzyć i z całą pewnością udawało mu się to.

-Przestań zapalać tą świecę!

-To nie ja! Niby jak miałbym to robić?

-Nie wiem, masz przecież te swoje dziwne moce – wzruszyłam ramionami.

-Nie władam żywiołami.

I tak nie uwierzyłam w jego słowa. Przecież ja jej nie zapalałam, bo niby jak? Tylko on miał nadprzyrodzone moce. Ba! On przecież cały był nie z tego świata. Przecież był upadłym aniołem. Czytał w myślach, manipulował nimi, latał, miał skrzydła… to go tłumaczyło.

-Zabiliście tamte dziewczyny? – Spytałam wprost. Co miałam do stracenia? Ewentualnie swoje życie, i tak było marne.

Upadły nie odpowiedział, zamiast tego odwrócił się w kierunku drzwi. Podążyłam wzrokiem w to samo miejsce i zobaczyłam Ethana wchodzącego do baru. Świetnie, rodzinka w komplecie. Nie miałam ochoty na pogawędkę z mordercą, a tak się złożyło, że złotowłosy chłopak o postawnej budowie ciała zmierzał w naszym kierunku. Naprawdę za nim nie przepadałam. Przerażał mnie. Był irytujący. Zachowywał się niekiedy tak lekkomyślnie.

-Czołem wszystkim!

-Jesteśmy zajęci – wymamrotałam przez zęby, a on jakby nie słyszał tego, co powiedziałam i przystawił krzesło.

-Co tam masz?

Zerknął przez ramię na zdjęcia, które Josh chował w dłoni. Omal nie dostałam zawału. Przede wszystkim, mógł przeczytać moje myśli. Już wiedział o co go oskarżam. Spodziewałam się najgorszego, a zamiast tego usłyszałam gromki śmiech.

-Widzę, że rozmawiacie o mnie.

-Ivi ma parę pytań.

No jasne, najlepiej wszystko zwalić na mnie. Zaczerwieniłam się na twarzy i zjechałam nieco w dół na siedzeniu. Świeczka znów zgasła, po czym się zapaliła. Nie zwracałam już na nią uwagi. Najdziwniejsze było to, że zapalała się zawsze, gdy moje serce zaczynało mocniej bić.

-Powiedz mi dziewczynko, dlaczego interesuje cię ta sprawa? – Złote oczy Ethana zapłonęły. Czułam, jak wkrada się do mojej głowy i grzebie w myślach. Żałosne było to, że nie potrafiłam się obronić. Wznieść mur z cegieł, który zablokowałby dostęp do moich myśli.

-Nie chodzi ci o tamte dziewczyny, co?

Zadziwiające było to, jak szybko odgadł moje myśli. W dodatku wcale się nie krępował grzebiąc mi w nich. Właściwie, nie musiałam nic mówić. Sami mogli sobie poczytać w mojej głowie.

-Zrozumcie, ja tam mieszkam. Boję się o własne życie.

-Przecież to było osiem lat temu.

-Mój drogi kolego. Zdaje się, że twoja dziewczyna nie powiedziała ci wszystkiego.

Ethan raz po raz lustrował mnie wzrokiem, a przykład wziął z niego także i Josh. Moja panika rosła w górę, a świeczka płonęła jeszcze większym ogniem niż wcześniej. Serce szalało, łomotało w mojej piersi nie wiadomo czemu. Josh najwyraźniej nie miał zamiaru uzyskać sam odpowiedzi, gdyż czekał, aż sama odpowiem na pytanie. Nie czułam też tego dziwnego uczucia, które towarzyszyło podczas wkradania się do moich myśli.

-Dziewczyny zaczęły znikać jedna po drugiej. Sytuacja się powtórzyła, wiem to. Nie wiem, kogo mam się obawiać, a komu wierzyć. Gdzie w tym wszystkim jest prawda?

-Czekaj, sugerujesz ponowne zniknięcia z klubu? To niemożliwe, przecież…

-Josh! – Ethan groźnie spojrzał na rozmówcę. Widziałam cień niedowierzenia w oczach Josha. To było dziwne. Myślałam, że on wszystko wie i nic nie jest w stanie go zaskoczyć. Jak bardzo żałowałam, że nie potrafię czytać w myślach.

-Dlaczego to niemożliwe?

-Bo przecież zamknęliśmy Reymonda dawno temu, nie mógł nikogo porwać.

-Josh!

-Czekaj, mówisz o Reymondzie Crafcie? To on żyje? Nie umarł?

-Dosyć! – Szokującą rozmowę przerwała dziewczyna w srebrnej sukni. Pojawiła się znikąd i wiedziała o czym mówimy.

-Dziewczyna za dużo wie. Wychodzimy.

Jak na rozkaz upadli podnieśli się z miejsca. Josh, kompletnie zdezorientowany sytuacją wyprzedził mnie i dołączył do kobiety, która sunęła przed siebie.

-Ferimo, to niemożliwe by Reymond…

-Joshua – jej chłodny głos dotarł nawet do mnie, a stałam najdalej. Ruszyliśmy w ciszy na zaplecze. Wiele razy zastanawiałam się kim jest ta kobieta i co potrafi. Już raz widziałam ją w akcji i nie chciałabym być jej wrogiem.

Ferima potrafiła lewitować, wzrokiem zamieniała w kupkę popiołu istoty nadprzyrodzone – z ludźmi pewnie też nie miała problemu. Kim była? Jakie jeszcze skrywała sekrety?

Mknąc krętymi korytarzami przed siebie znaleźliśmy się pokoju, w którym już wcześniej byłam. Tyle, że wyglądał on nieco inaczej niż wcześniej. Wydawał się o jakieś 3 metry większy i bardziej przypominał apartament hotelowy niżeli zaplecze barowe.

Ferima podeszła do ceglanej ściany, stając na zapadni. Na środku wielkiego pokoju pojawiła się dziura, a w niej kręte schody prowadzące na dół.

-Prędko, schodźcie.

Nie wierząc w to co widzę podążyłam za resztą. Ledwo stanęłam na marmurowym stopniu, a zapadnia zamknęła się i stanęliśmy w mroku. Ze strachu chwyciłam rękę Josha. Poczułam jak głaszcze mnie po głowie, dodając otuchy. Bałam się. Czego? Nie wiem. Nim się zorientowałam, w ciemnym holu zapłonęły pochodnie.

-Brawo, sama lepiej bym tego nie zrobiła – mówiąc to, patrzyła w moją stronę. Nie zdążyłam nawet nic powiedzieć, a padł rozkaz pójścia dalej. Im głębiej wchodziliśmy w korytarz, tym częściej zapalały się pochodnie. Dlaczego nagle wszyscy sądzili, że to moja sprawka?

-Trzymaj się mnie.

Josh poganiał mnie raz po raz, niemal deptając Ethanowi po piętach. Uporczywie ściskałam jego dłoń, nie wiedząc co się dzieje.

-Czy możecie mi wyjaśnić gdzie jesteśmy? – W tym samym momencie tunel rozświetliły trzy następne pochodnie.

-Nie czas na zadawanie pytań.

-Chcę wiedzieć co się dzieje, teraz! – Pochodnie zgasły, by po chwili zapłonąć jeszcze większym ogniem. Szlag mnie z nimi trafiał. Co one, jakieś automatyczne były?

-Uspokój się, bo zaraz wszystko spalisz – sarkastyczny ton głosu Ferimy puściłam mimo uszu. Przecież to nie ja odpowiadałam za te przeklęte pochodnie!

-Tędy.

Nagle w ścianie pojawiły się ukryte drzwi. Kobieta wymamrotała coś pod nosem w obcym mi języku, a one same się otworzyły. Jakby były zaklęte.

-Idziesz?

Brzmiało to prędzej jak rozkaz niż pytanie. Zniecierpliwiona weszłam do środka. Ukazał nam się owalny pokój. Każda ze ścian była zawalona regałami z książkami, ciągnącymi się ze dwa metry w górę. Podłogę zdobił ogromny, czerwony dywan. Na środku stał dziwny kocioł, z którego coś bulgotało. Nie wierzyłam własnym oczom. Jak to wszystko mogło się tu zmieścić? Pomału zaczynałam czuć się jak mugol, który nagle trafił do Hogwartu.

-Czy ktoś mi wyjaśni, co się tutaj wyrabia?

Oczywiście wszyscy mnie zlekceważyli. Josh z Ethanem nerwowo krążyli po pokoju. Zauważyłam, że przestali ukrywać skrzydła, gdyż na ich plecach widniały majestatyczne, czarne pióra. Ferima natomiast przytachczyła starą, zakurzoną księgę i zaczęła wertować stronami jak szalona.

-To musi być gdzieś tutaj.

Stukałam nerwowo palcami o ścianę, przytupując przy tym nogą. Irytowała mnie obecna sytuacja, a najgorsze w tym wszystkim było to, że nie mogłam nic zrobić.

-Czego ona szuka?

-Zaklęcia – odpowiedział Josh, podczas gdy Ferima głośno wrzasnęła. Chyba znalazła to, czego szukała.

-Tak jak myślałam, to niemożliwe. Aleksander wciąż jest unicestwiony.

-Więc kto w takim razie odprawia rytuał?

Wszyscy rozmawiali o czymś, o czym nie miałam zielonego pojęcia. Zaczęłam się zastanawiać, co ja tu właściwie robię. Czy to wszystko prawda, a nie fikcja? Jak mogłam wierzyć w demony, upadłe anioły i wszystko inne, co było dziwne?

-Hola, hola – ryknęłam uciszając ich entuzjazm. – Niech mi ktoś wreszcie wyjaśni co się tu wyrabia. Kim jest Aleksander do cholery?!

W pokoju zrobiło się niezwykle ciepło, co było dziwne. Wcześniej jakby panował tu chłód, a teraz zawiało ciepłym powietrzem. Josh spojrzał niepewnie na Ferimę. Nie potrafiłam nic wyczytać z jej twarzy. Nałożyła na siebie maskę. Zupełnie jak Vera, kiedy udaje, że nic się nie stało. Josh jednak odgadł jej myśli, choć śmiem twierdzić, że po prostu zaglądnął jej do nich. Nie ma to jak czytać komuś w myślach.

Ferima wolno westchnęła, jakby wcale nie chciała mówić. I w zasadzie wcale jej się nie dziwiłam. Byłam przecież tylko zwykłą dziewczyną, która przez przypadek poznała tajemnicę świata demonów. Dlaczego miałaby mi zaufać?

-Aleksander to demon ciemności i chaosu. Najgroźniejszy, jakiego dotychczas widziałam. Potrafi wcielać się w różne osoby, wchłaniać ich dusze, a ciała się pozbywać. Nie da się go zabić, a przynajmniej my nie umiemy. Atakuje tylko przy wschodzie lub zachodzie słońca. Dokładnie osiem lat temu posiadł on ciało Reymonda i zaczął porywać twoje koleżanki z klubu, by odprawić rytuał wieczności. Nie były to przypadkowe ofiary. Im dusza była bardziej nieczysta, tym dla niego lepiej.

Słuchając Ferimy pomyślałam o Jennie. Ciekawe dlaczego jej jeszcze nie porwał. Daję rękę urwać, że jej dusza jest przesiąknięta złem do szpiku kości!

-…Aleksander karmi się duszami wchłaniając je, dzięki czemu staje się jeszcze bardziej potężniejszy. Tylko raz na 8 lat może posiąść czyjeś ciało pod warunkiem, że osoba się zgodzi.

-Że co? Czyli demon pyta się ludzi „hej, mogę w ciebie wstąpić? Nic się nie stanie, tylko ty zdechniesz”. Nie chce mi się wierzyć, że oni się na to godzą!

W momencie gdy skończyłam mówić, pożałowałam tych słów. Ferima warknęła ostrzegawczo, a mnie ogarnął lodowaty podmuch. Natychmiast się zamknęłam.

-Tak, demon może w kogoś wstąpić używając sprytu i podstępu. Zapewniam cię, że Aleksander robił to już setki razy i zawsze mu wychodziło.

Osiem lat temu razem z Czarną Armią pokonaliśmy Reymonda, a Aleksandra osobiście unicestwiłam. Niemożliwe jest to, by to właśnie on porywał twoje koleżanki.

-Czyli Aleksander wstąpił w ciało Reymonda i wszyscy ludzie myśleli, że to Reymond Craft, tak?

-Tak.

-No to pominęliście pewien ważny szczegół. Reymond miał syna imieniem Charlie.

-Jak to miał syna?

Zdziwienie na ich twarzach nie miało końca. Osobiście uważałam, że chyba każdy zna Charliego. Okropny z niego brzydal, ale forsa się go trzyma. Zapewne wszystko odziedziczył po tatusiu.

-Josh, nie zgrywaj się. Przecież go widziałeś. Pamiętasz? Byliśmy wtedy w Bistro.

Upadły spojrzał w moje oczy szukając odpowiedzi. Domyśliłam się, że wyszukuje obrazów z tamtego dnia. Już po chwili spojrzał na Ethana.

-Racja, Reymond jako człowiek miał syna. Ten Charlie pewnie nie wiedział, że Rey nie był już jego ojcem.

-Josh, ale on cię zna. Mówił mi różne rzeczy na twój temat. Szczególnie te złe – przypomniałam sobie jak Charlie odciągał mnie od Josha. Jak bardzo mu zależało na tym, abym zaprzestała z nim spotkań. Gdybym wcześniej wiedziała… - Może on cię zna, wie co zrobiłeś. Co, jeśli planuje pomścić śmierć ojca?

-To całkiem możliwe – nagle odezwała się Ferima wyłaniając nos z książki. Jej głos był spokojny, choć podekscytowany.

-Być może Charlie był świadkiem śmierci ojca, którego nie dostrzegliśmy? Jeśli tak, możliwe, że ten dzieciak chce kontynuować dzieło ojca.

-Ale Reymond wchłaniał dusze. Co Charlie miałby robić z tymi dziewczętami? Nie ma o niczym pojęcia!

-Może ktoś mu pomaga? – Stwierdziłam całkiem przypadkiem, nie wiedząc nawet jak bliska byłam prawdy. Wreszcie wszystko się układało.

-Masz kogoś na myśli? – Pokiwałam przecząco głową. Przecież nikt z przyjaciół Aleksandra nie steruje Charliem, by porywał dusze.

-No, a Dezma? Do tej pory nie braliśmy go pod uwagę – Ethan zmarszczył brwi. Dezma, słyszałam już to imię.

-Kto to jest?

Wszyscy spojrzeli na mnie zdziwieni. Naprawdę przestały podobać mi się ich gierki. Mówili o rzeczach, o których nawet nie śniłam. Wymieniali nazwy, których nawet nie znałam.

-Chodź, wszystko ci wytłumaczę.

Josh chwycił mnie za rękę i pociągnął w kierunku drzwi na korytarz. Zamiast jednak tam się znaleźć, po otwarciu drzwi stanęłam w małym pomieszczeniu z ciemnej cegły. Pokój był malutki i posiadał tylko ołtarzyk. Wokół wszędzie były świece i jakieś zdjęcie. Wolałam nie pytać nawet co tu się wyprawia.

-Za tymi drzwiami był korytarz…

-To zaklęte pomieszczenie. Nie widać go na pierwszy rzut oka – zaśmiał się i przycisnął mnie do siebie. Zaczęliśmy się całować. Szybko i łapczywie z dozą brutalności. Poczułam na pośladku jego rękę, drugą wplótł mi we włosy. Nie pozostałam mu dłużna. Napawałam się tą jakże namiętną sceną. Josh długo nie przerywał żarliwego pocałunku, a gdy to już uczynił, zaczął obsypywać pocałunkami moją twarz. Jęknęłam pod wpływem tych pieszczot czując, że ciężko mi się im oprzeć. Zrobiło mi się sucho w ustach, a moje serce zabiło mocniej. Boże. Josh był chodzącą, mówiącą, zmysłową pokusą, której nie dało się oprzeć! Zacisnęłam dłonie na jego ramionach, a moje ciało same przylgnęło do niego. Chciałam wtulić się w niego tak, by nie dało się określić gdzie kończę się ja, a zaczyna on. Ta potrzeba przekraczała zwykłe pożądanie, co uzmysłowiłam sobie nagle z nieoczekiwanym drżeniem. Nie wiedziałam jak, ani kiedy do tego doszło, ale nie mogłam się tego wyprzeć. Josh przestał się kontrolować. Zauważyłam jego skrzydła, które wcześniej ukrywał. Marzyłam, by ta chwila trwała wiecznie. Każdy jego pocałunek, każdy szept, oraz gorąc wokół nas sprawiał, że odlatywałam. Byłam w niebie z upadłym Aniołem. 

***

I tutaj kończymy 11 rozdział. Ja wrażenia? Wiem, że chcecie więcej ostatniej sceny, ale co to, to nie. Na razie ważne są informacje wcześniejsze. A czułości zostawiamy na później ;D I nie pytajcie pod jakim wpływem pisałam tę oto część xD. Ujawniłam właśnie rąbek tajemnicy związany z małą, płonącą dziewczynką z poprzednich rozdziałów. Czytajcie między wierszami, a znajdziecie ukryty sens ;).

Jak podoba się nowy wygląd bloga? Adekwatny do opowiadania, nareszcie. Jakby wam coś ucinało, to naciśnijcie sobie CTRL + albo -. Tu chodzi o rozdzielczość.

I wiecie co? Będę odpisywać na Wasze komentarze w komentarzach, tak mi łatwiej. Do następnej kochani!

CZYTASZ = KOMENTUJESZ!